Foto's van de afgelopen tijd.

Klik hier:Curaçao

Time flies!!

En ineens wonen we alweer een half jaar op Curaçao! Zo snel gaat de tijd als je het naar je zin hebt en druk bent met allerlei zaken, blijkt.

En je hoort het ze vaak zeggen die gepensioneerden: “Ik kom tijd te kort.” Nou, het begint erop te lijken inderdaad, met alle activiteiten die er ontplooid worden.
Ons laatste verhaal was van ergens in oktober dus ik pak de draad maar weer op ergens in november. Een van de activiteiten was het renoveren van een hok voor de katten op het Blue Bay resort, daar waar het op woensdag onze beurt is om de zwerfkatten te voeren. Samen met Rein, iemand van de organisatie, een in verval geraakt hok gerenoveerd en voorzien van een nieuwe verflaag. Die verf was iets te roze uitgevallen maar dat mag de pret niet drukken. Het hok valt nu goed op.
Verder hadden we bezoek van Monique en Jan, twee kennissen uit de Golden Earring kringen. Daar zijn we nog mee naar een kunstvoorstelling geweest in Willemstad. Voorts vielen ze met hun neus in de boter, als Golden Earring-fans, omdat ik ook ons fotoboek in die week aan Barry Hay heb overhandigd. Moet ik natuurlijk niet vergeten te vertellen dat zij een stapel fotoboeken mee hadden genomen vanuit Nederland! Iets van 15 kilo extra gewicht in hun bagage, maar top dat ze het hebben gedaan. En uiteraard hadden ze nu zelf ook de kans om hun exemplaar te laten signeren door Barry.

Van december kan gemeld worden dat we ook de boosterprik hebben kunnen halen hier.
Ik had gelezen dat het zondags erg druk was op die priklocatie, maar we zijn gewoon gegaan. Kwamen net voor lunchtijd aan en konden gewoon aansluiten. Registratie, even wachten, prikken, nog even wachten en hup weer naar buiten. Binnen drie kwartier geregeld, terwijl mensen de dag ervoor uren hebben staan wachten. Was dus een goede gok.
Met de kerst hebben we allebei de dagen voor ons laten koken bij restaurant De Buurvrouw. En dat was heerlijk. Eerder die maand kwamen we bij De Buurvrouw in gesprek met mensen. En dan klets je over waar je gewoond hebt in Nederland. Putte!? Daar heb ik ook gewoond! En mijn dochter woont er ook nog. Blijkt het de moeder te zijn van onze vroegere overburen! It’s a small world!

In januari was het dan eindelijk zover dat we ons huis in konden.
De verbouwingswerkzaamheden van de vorige bewoonster haar nieuwe huis waren enigszins uitgelopen.
Dus we konden beginnen met de boel eens grondig schoon te maken. Onder andere de houten plafondbalken waren best wel vuil, door dat alles natuurlijk dag en nacht open staat wil er wel wat aankoeken na verloop van tijd. Volgens een buurman zou het ook kunnen komen door de uitlaatgassen van de vliegtuigen. Die houten plafonds zijn dermate hoog dat ik daarvoor maar een rolsteiger heb aangeschaft, anders was het niet te doen. Maar het is allemaal gelukt en het ziet er weer netjes uit. Omdat onze container er nog steeds niet was hebben we maar de hoognodige spullen uit het appartement gepakt om te gebruiken. En er zijn de nodige aanpassingen gedaan aan zaken die in onze ogen niet zo handig of netjes waren. Een ventilator in de keuken hangend, verwijderd, met een enorm lang snoer en niet zo mooi uit het stopcontact komend etc. Nieuwe lichtschakelaars. Toen de ventilator met kabelgoot verwijderd waren bleef er natuurlijk een lelijke baan zichtbaar op het plafond, zo ook in de woonkamer waar we wat lampen hebben verwijderd. Dus maar de buurman gevraagd of hij een goede schilder kende. Dat bleek het geval en in een mum van tijd hadden we mooi gesausde plafonds! En omdat hij toch maar bezig was hebben we de schilder gelijk maar de muren van de keuken en woonkamer laten doen. Zelf heb ik alle deuren van de woonkamer van saai wit naar mooi grijs getransformeerd (gewoon geverfd dus). En dat staat erg mooi.
In de tussentijd moest Debbie ook nog een keer naar het ziekenhuis voor een MRI (kijken hoe de stand van zaken is m.b.t. de MS). Raken we in de wachtkamer in gesprek met Nederlanders. Uiteraard weer over de vorige woonplaatsen. Putte? Daar wonen mijn broers, de van Hoof’s. Blijkt dat één broer, Ben, altijd bij mij op het werk grote schoonmaakwerkzaamheden uitvoerde. It’s a small world! Ik zei het al eerder. Voorts kwam er eindelijk schot in het vervoeren van de container! Eind van de maand zou hij aankomen. Er moesten nog wat papieren ingevuld worden. Die ben ik gaan brengen naar het verhuisbedrijf, natuurlijk aan de andere kant van het eiland. En alles was in orde.

En eindelijk, 8 februari, stond de container voor onze deur! Debbie was nog zo slim om de dag ervoor even een steigerdeel op haar teen te laten vallen. Zeer pijnlijke aangelegenheid kan ik uit ervaring mededelen. Dus die liep ook wel lekker. Gelukkig mocht ik als kapitein op het schip op de achterporch gaan staan en in de gaten houden wat er uit de container werd gehaald. Nummer afvinken en nogmaals duidelijk aangeven waar het naar toe moest. Harde werkers hoor, die verhuizers, respect. Officieel mogen ze niets drinken als ze bezig zijn, maar dat vonden wij maar belachelijk. Dus we hebben ze goed voorzien van water en drankjes. En zo stond het huis ineens weer vol met onze eigen spulletjes en heel veel dozen. En konden we aan het inruimen beginnen. Eerst maar weer de spullen van het appartement verzameld en weer teruggebracht, anders gaat alles door elkaar heen staan. Dat is niet handig. En op dit moment zijn er nog maar een paar dozen met dingetjes die nog uitgezocht moeten worden en dan heeft alles weer een plekje.
Ook de andere activiteiten gaan gewoon door, zoals de zondagse opruimacties met de Kunukuman ( www.kunukuman.com ) voor wie het nog niet kent. Ik behoor inmiddels tot de harde kern. Samen met Frans (de Kunukuman) hebben we een draadkooi op zijn pickup gemaakt, zodat hij op een veiliger manier zakken met glas en recyclebare spullen kan vervoeren. En ook het kattenvoeren gaat gewoon door op de woensdagmiddag.

Ook stond een bezoek aan de internetprovider en energiebedrijf nog op het programma. Want we kregen maar geen rekeningen. En om te voorkomen dat je afgesloten wordt is het wel handig om op tijd te betalen. Bleek dat er met de wijzigingen, die we in november hadden doorgegeven, helemaal niets gedaan was! “Welcome to Curaçao” denken we dan maar weer. Maar alles werd ter plekke in orde gemaakt en na het betalen van achterstallige rekeningen etc was alles dan eindelijk in orde. Tot en met huisnummerwijziging aan toe.
En zo modderen we lekker door. Tuin moet ook nog een keer aangepakt worden, is nu een woestenij.

Tegelzetter is “as we speak” boven bezig in de badkamer. Daar zat een groot, lelijk en door vocht aangetast, badmeubel. Door het wegslopen bleef er een kale muur over. Die wordt dus nu betegeld. Wordt erg mooi en dan kan er een modern badmeubel geplaatst worden door weer een ander mannetje. Ja, onze buurman weet genoeg mannetjes voor allerlei bouwwerkzaamheden. En hij treedt ook af en toe op als tolk. Dat is erg fijn en handig, temeer omdat niet iedereen Nederlands spreekt en wij geen spaans/papiaments. Spaans is overigens makkelijk te doen via Google translate. Dat werkt perfect.
Zo! Lang verhaal, maar nu zijn jullie weer op de hoogte hoe het ons vergaat op Dushi Kòrsau.

Roel en Debbie

Hoe gaat het daar?

Hoe gaat het daar?

De titel van dit verhaal is de vraag die ons regelmatig gesteld wordt tijdens het communiceren met Nederland. Nou, het gaat goed hoor. Ik zit hier in onze tuin te bedenken wat we allemaal weer hebben beleefd de afgelopen weken, terwijl de papegaaien ruzie maken in een boom en de hondjes lekker liggen te slapen.

Eerst maar eens over ons huis. 18 oktober is de akte gepasseerd en is het officieel van ons. Maar we wonen er nog niet in! Dat was een deel van de overeenkomst die we gesloten hebben met Petra (de verkoopster). Wij mochten eerder komen, konden in het appartement en we zagen wel hoe het zich allemaal ontwikkelde. Na enige strubbelingen met betrekking tot de aankoop van haar nieuwe huis is dan gisteren, 8 november, die akte ook gepasseerd en mag zij zich ook eigenaar noemen van een nieuw huis. Er moet nog het een en ander verbouwd worden in haar nieuwe huis, maar we verwachten met een week of drie te kunnen verhuizen van het appartement naar ons huis. Voordeel is dat het huis dan leeg is en we het kunnen opknappen zonder iedere keer spullen te hoeven verplaatsen of afdekken etc.

Onze spullen uit Nederland zijn nog niet gearriveerd dus daar hebben we geen last van. Wanneer ze komen? Nog geen idee, onze zaakwaarnemer zoekt een goedkope oplossing terwijl er wereldwijd een containercrisis heerst. Wordt vervolgd!

Een ander mooi momentje was vorige week vrijdag! We kregen onze sedula’s, ons identiteitsbewijs voor het land Curaçao. We zijn dus nu echt officieel inwoners. En daar kun je iets mee. Ben al bij de belastingdienst geweest voor het aanvragen van een crib-nummer (nodig bij de invoer van onze spullen) en aanvraag gedaan om gebruik te mogen maken van de penshonadoregeling. Minder belasting betalen is altijd goed toch? We blijven Nederlanders. Het bezoek aan de belastingdienst was ook nog wel een belevenis. Ik kreeg een volgnummer en ging ergens zitten. Na enige tijd kwam de mevrouw van de bewaking mij vertellen dat ik haar moet volgen en dat ik ergens anders moest gaan zitten. Terwijl ik opstond en haar volgde zag ik dat ik aan de beurt was. Ik zei het tegen haar, maar ze was onverbiddelijk! “Hier zitten”. Tot drie keer toe werd ik gemaand te gaan zitten, ook door haar collega, en ik maar zeggen: Ik ben al aan de beurt! Liet mijn ticket zien en wees op de monitor. Toen viel het kwartje en met een chagrijnig “Loket 7” nam ze haar verlies. Bij het weg gaan heb ik haar maar vriendelijk een fijne dag toe gewenst.

En dan hebben we de beestjes. Muggen, mieren en ander kruipend spul. We moeten dus echt goed opletten dat we afval in plastic zakjes doen en goed afsluiten, want je hebt zo mieren of maden in je afvalbak. We worden ook nog regelmatig lek geprikt als we buiten zitten. Maar dat schijnt na verloop van tijd minder te worden omdat je huid dikker wordt in de zon.

Helaas is er dus veel plastic wat in het afval terecht komt. Er worden wel pogingen gedaan om te recyclen, maar dat komt nog niet echt van de grond. Gaat ons wel aan het hart om alles dan maar in dezelfde kliko te gooien.

En iedereen kent natuurlijk de idyllische plaatjes van bounty stranden, maar als je hier wat langer woont en dus de andere kant van het eiland ziet is het natuurlijk niet allemaal even mooi. Er heerst grote werkloosheid door het sluiten van de raffinaderij Isla, wegen zijn ronduit slecht te noemen op veel plaatsen (ik weet al aardig wat gaten te ontwijken onderhand). En we denken dat de voertuigen geheime codes voeren ….. heel veel auto’s blijken of het rechter- of het linker remlicht defect te hebben. Wij vermoeden een geheime code, dat is natuurlijk niet zo. De mensen kunnen dat soort dingen gewoon niet betalen of ze weten het niet of het boeit ze niet dat er iets kapot is. Want tegemoet komend verkeer, in het donker, is ook altijd een feest. Dit vanwege de feestverlichting die gevoerd wordt; mistlicht, grootlicht, dimlicht, geen licht enz enz. ’s Avonds rijden is dus niet altijd een pretje. Vooral niet als je van een restaurant terug komt en op drie minuten van je huis stil staat omdat er een ongeluk is gebeurd, èn de de dames moeten plassen. Het is hier zo dat als er een ongeluk is gebeurd de situatie bevroren wordt en er een bedrijf komt dat alles vast legt en alles regelt met de verzekering etc. Voor die tijd mag er niets verplaatst worden. Dus je staat soms dus rustig een half uur te wachten. Maar ach, alles went. En de dames? Ze hebben het gered.

Tot de volgende!!!

Update uit de tropen

Een update uit de tropen.

Er zijn al weer heel wat weken verstreken sinds het laatste verhaal. We hebben kennis gemaakt met de bureaucratie op het eiland! Nee hoor, dat valt reuze mee. Onze eerste gang was naar de Kranshi (het gemeentehuis) om ons in te laten schrijven. Maar dat ging ‘m dus niet worden! We konden het niet helemaal volgen wat de mevrouw zei, maar het kwam er dus op neer dat het huisnummer niet bekend was. We kregen een formulier mee, wat we in eerste instantie niet begrepen. Ok, we lieten het maar even waaien en deden een paar dagen later een tweede poging. Maar, jawel, wederom geen inschrijving mogelijk, want geen huisnummer! Let op! Het huis staat hier al 26 jaar! Maar deze mevrouw legde in elk geval duidelijk uit wat we moesten doen. Met het formulier moesten we naar een ander kantoor, Ruimtelijke Ordening en Planning. Daar was men in elk gevel bekend met het formulier. En met een week konden we terugkomen voor het huisnummer. En dat klopte precies, tegen betaling van 10 gulden werd ons een officieel schrijven overhandigd waarmee we ons konden melden bij wederom de Kranshi. En natuurlijk werd het huisnummer niet weer 26, want dat is het nummer van het kavel, maar 12! U kunt dus onze naw-gegevens weer aanpassen. Dus ons weer gemeld bij de Kranshi en zie daar de mevrouw begon te typen en te stempelen! Daar zijn we ondertussen achter dat als dat gebeurt dat een goed teken is. En jawel hoor, we zijn ingeschreven in de burgerlijke stand!

Het leven bevalt hier verder prima, al zitten we dan nog even in het appartement. Maar dat wat van te voren bekend. En op zich is dat best te doen. Zo leren we ook eventuele tekortkomingen kennen, mochten we het nog gaan verhuren. Eten koken lukt ook, meestal simpele dingen. En als we geen zin hebben gaan we gewoon lekker uit eten of halen iets bij een restaurant wat hier op twee minuten vandaan zit. Over het algemeen leven we buiten, want binnen in het appartement is het wel behoorlijk warm altijd.

En dan was er nog het feit van je identiteitsbewijs (de sedula) en de zorgverzekering. Voor de inschrijving van de zorgverzekering heb je dus een sedula nodig. Maar die sedula hebben we nog niet; afspraak gemaakt bij wederom een andere overheidsinstantie op weer een andere lokatie. We kunnen terecht op 8 december! Maar daar schoten we voor de aanvraag van de zorgverzekering niets mee op. We dachten we doen gewoon of we gek zijn en gaan naar dat kantoor van de SVB, de zorgverzekeraar, en uitleggen dat we graag verzekerd willen worden. Maar dat ging niet zonder slag of stoot (uiteraard niet). Probleem was bekend, we konden wel ingeschreven worden maar niet zonder een inschrijvingsbewijs met een bepaald nummer er op. Het inschrijvingsbewijs wat wij al hadden was niet het juiste. We moesten weer naar de Kranshi (hallo daar zijn we weer) voor het juiste formulier. Aan de balie bleek het een bekend verhaal en na enige tijd wachten en drie minuten aan het loket (er werden weer stempels gezet en ambtelijke zegels geplakt) beschikten we over het juiste formulier. Tien gulden betalen en weer terug naar de SVB! En na wederom enig wachten waren we aan de beurt, na uitgelegd te hebben dat we nog geen sedula hadden maar wel graag verzekerd wilden zijn, ging de meneer aan de slag. En na enige tijd werden er weer stempels gezet! Het ging weer de goede kant op! Een foto werd gemaakt en we kregen pasjes overhandigd. “Jullie zijn verzekerd”, zei de meneer. Hij kon ons niet blijer maken! En we zijn er nu inmiddels wel achter dat als je gewoon netjes vraagt en luistert en doet wat je moet doen, dat het hier gewoon allemaal lukt.

Morgen, 18 oktober, is wel de allerbelangrijkste dag tot nu toe. Want dan passeert de levering van ons huis. Dan is het echt van ons (ok, en een klein beetje van de bank). Dus dan kunnen we aan de slag met het een en ander te schilderen etc. We kijken wel wat er op ons afkomt. En om het te vieren gaan we 's avonds lekker met Petra uit eten bij een, naar het schijnt, heel goed restaurant.

Tot zover weer! Bon wisent.

The story so far

Bon dia!

We beginnen aardig op gang te komen hier op het mooie en vooral warme Curaçao. Nog niet veel tijd gehad om echt te genieten want er moet nog best wel veel geregeld worden.

Afgelopen donderdag, dag na aankomst, moesten we ’s morgens gelijk al de huurauto ophalen. Vriendelijke man hoor, de verhuurder, maar hij bleef maar kletsen. Totdat ik aangaf dat ik toch echt weg moest omdat we om half twaalf een afspraak hadden bij de bank. We waren op tijd! Zelfs twee minuten te vroeg. En na het zetten van zo’n honderd parafen en/of handtekeningen was dat ook weer een dingetje wat van de lijst afgestreept kon worden. Klein stukje hypotheek wat we nog nodig hadden geregeld, bankrekening geregeld, inboedel- en opstalverzekering geregeld. Het is ook overal hetzelfde, maar wel noodzakelijk.

’s Avonds was het tijd om lekker uit eten te gaan, want 33 jaar getrouwd! Dat was weer heerlijk en bij het toetje was er natuurlijk het gebruikelijke vuurwerk als afsluiter (zo’n sterretjes ding). Was wel lief en geregeld door Petra natuurlijk.

De vrijdag was uitpakdag, vier koffers met spullen die een plekje moesten krijgen in het kleine appartement. Op ons gemak spullen opgevouwen in de kast gelegd en andere zaken opgehangen. En zo kwamen we er achter dat er iets te veel warme kleren in de koffers waren gegaan. Was niet echt nodig geweest :-) De koffers hebben we maar buiten neergezet want anders hebben we helemaal geen ruimte in het huisje.

Dat brengt me gelijk op het verhaal van de inboedel die nog vanuit Nederland moet komen. Ik had altijd het idee dat het volume zo’n 30 kuub zou zijn. We waren vanuit Putte naar Zeeland verhuisd met 3 bakwagens, waarvan ik dacht dat die 10 kuub konden laden. Totdat de verhuizer dinsdags zei: Ik zit al op 30 kuub! En dat de verhuiswagen dus al voor bijna de helft gevuld was. Ik vraag: Hoeveel kan er in een bakwagen dan? Tja, meestal zo’n 20 kuub. Toen viel bij mij het kwartje. We hebben dus meer spullen dan dat we dachten. Gelukkig hoefden we dat niet allemaal mee te slepen en komt dat wel een keer deze kant op.

Op zaterdag moesten we nog de verplichte antigeen-test doen, allebei gelukkig negatief. Daarna hadden we een afspraak bij een garage (ik had al verteld dat we druk waren toch) om wat auto’s te bekijken. Hij had een paar zeer nette Chevrolet Trax-en staan. Auto’s bekeken en proefritten gemaakt en gelijk maar de beslissing genomen om er een te kopen. Er kon nog wat van de prijs af, dus weer wat geregeld. We krijgen de auto deze week nog. Is wel nodig want zonder auto is het niet doen op Curaçao.

Zondag was een rustige dag. ’s Avonds kwam een oud-collega, op vakantie hier, met zijn partner op visite. En zijn we lekker uit eten geweest bij “De Buurvrouw”. Dat gaat wel een favoriet restaurant van ons worden, denk ik. Lekker in de buurt (5 minuten) en heerlijk eten.

En gisteren, maandag, mochten we ons melden bij de Vreemdelingenpolitie voor onze Verklaring van Rechtswege, zeg maar de verblijfsvergunning. Wederom alle papieren in orde en we kregen een officieel stempel in ons paspoort. Nu rest alleen nog de gang naar Kranshi (soort gemeentehuis) om in te schrijven en dan zijn we echt officieel inwoners van Curaçao.

En zojuist komen we er achter dat er geen stroom is! Welkom te Curaçao! Maar er blijkt dus iets fout gegaan te zijn met de betaling en dan wordt je dus op een gegeven moment gewoon afgesloten! Vanmiddag met Petra dan maar naar het kantoor van AquaElectr om in persoon te betalen en dan wordt morgenochtend de stroom weer aangesloten (hopelijk). Gelukkig heb ik een powerbank mee en kan ik mijn telefoon laden, dat ding is best wel belangrijk op dit moment. Moet zoveel zaken regelen.

Het voordeel is dat Petra ons, als excuus een etentje aanbiedt bij … uiteraard “De Buurvrouw” Onder protest maar geaccepteerd. Deze "storing" bevestigd wel gelijk ons voornemen om zo snel mogelijk zonnepanelen te laten installeren en indien mogelijk ook gelijk "off-grid" te gaan. Dan zijn we ook niet meer afhankelijk van een electriciteitsleverancier.

Zo! Weer alles van me afgeschreven en jullie zijn weer op de hoogte.

Ajo!

We zijn thuis!

Goedendag, virtuele reisvrienden! Ja, de vinkies zijn weer op stap, alleen is hun eindbestemming ook gelijk DE eindbestemming. We zijn woensdag 15 september aangekomen op Curaçao en daar blijven we dus wonen (mocht het vorige verhaal niet gelezen zijn) want daarin vertelde ik dat we een huis hebben gekocht hier op Curaçao.

Toen we dus in juni terug kwamen van onze reis is gelijk het grote plannen en inpakken begonnen. Er is iemand in dit huishouden met een nogal grote muziekverzameling dus het aantal ingepakte dozen breidde zich zeer snel uit, in de mancave en op de overloop. En dat inpakken is eigenlijk door gegaan tot afgelopen dinsdagmiddag, terwijl de verhuiswagen geladen werd, werden er nog weer spullen gevonden die in eerdere instantie aan de aandacht ontsnapt waren. Er is dus ook een ganglamp achter gebleven. Die werd op het laatst opgemerkt en met een “jammer dan” werd deze gedoneerd aan de nieuwe bewoners.

Maar dus vanaf juni zijn we druk geweest met van alles en nog wat. Gelukkig hadden we een bureau ingeschakeld dat al het papierwerk van ons heeft over genomen. Kan ik iedereen met emigratieplannen aanbevelen. Neemt een hele last van je schouders. En het is allemaal prima geregeld want we zijn op Curaçao! Aankomende maandag moeten we een stempel gaan halen bij Kranchi (zeg maar het gemeentehuis) en als we dan onze “sedula” (soort id-card) hebben zijn we officieel inwoner van het eiland.

Zo snel kan het allemaal gaan dus; we hadden het er gisteravond nog over, over wanneer het C-woord voor het eerst viel als keuzeland. Dat moet dus ergens einde 2020, begin 2021 zijn geweest. Mijn pensioendatum was toen al een vaststaand feit, dus rond die datum konden we iets gaan plannen. En het heeft gewerkt.

Maar na dus al dat inpakwerk, kasten uit elkaar etc zijn we er eindelijk. Even rust, want de container met spullen laat nog wel even op zich wachten. Onze inboedel gaat eerst in opslag en wordt dan op een gegeven moment deze kant opgevaren. We hebben er in principe geen haast mee want we zitten goed in het appartement wat bij het huis hoort.

Woensdag 15 september was dus de grote “We vertrekken-dag” Onze lieve neef Don had zich bereidt gevonden om ons met een bus naar Schiphol te rijden, met ons hele hebben en houden wat niet in de verhuiswagen was gegaan. Dat hield dus in: vier koffers van 20 kilo, vier dierenbenches van verschillend formaat, een rolstoel en ook nog de nodige handbagage. Dus al met al schat ik dat we 150 kilo aan gewicht bij ons hadden.

Inchecken ging natuurlijk met de nodige aandacht van alle andere wachtenden, de beesten trokken natuurlijk de aandacht. Alle papieren waren in orde dus de beesten werden door drie medewerkers weg gebracht en wij konden naar de gate. Door al het gedoe hadden we nog krap een uur, ondanks dat we normaal altijd goed op tijd zijn. De vlucht liep ook nog wat vertraging op dus we vertrokken ook nog een 50 minuten later. En al die tijd zaten onze beesten in hun benches. Daar maakten we ons wel zorgen over. Maar de steward kwam af en toe even melden dat het netjes 22 graden was in het ruim en dat ze dus goed zaten.

Aangekomen op Curaçao moesten we wel eventjes wachten op de beesten, koffers waren er in een mum van tijd. Maar gelukkig daar waren ze, beetje schichtig van alle indrukken. Gelukkig kregen we hulp van wat mensen en konden we vrij snel door de afhandeling heen, papieren van de dieren waren wederom in orde. En we stonden buiten.

Petra was er ook al (de mevrouw waarvan we het huis gekocht hebben) om ons op te halen. Nou de spullen gingen dus echt niet passen in haar Volvo! Dat wist ik al van te voren, ze is uiteindelijk dus drie keer op en neer gereden naar het vliegveld, gelukkig is dat maar een kwartiertje rijden. Ik was met de beesten als eerste. En normaal is alles tussen huis en appartement afgesloten met hekken. Dus ik laat Cheppe en Snoowy de tuin in. Dus dat was al blaffen tegen de drie honden van Petra. Ik denk, laat ze maar hun gang gaan even. Ga ik de katten pakken, loop terug, wordt ik begroet door vijf honden! Had Petra iets niet goed dicht gedaan en ze hadden dus al kennis gemaakt en vrede gesloten ? Daar waren we wel blij om dat dat gelijk goed ging. Vermoeid van de lange reis hebben we voor de rest die dag even rustig aangedaan en op tijd naar bed.

Weer thuis!

En toen was het alweer voorbij! Maar een reis die niet zonder resultaat is gebleven. We hebben immers een huis gevonden!

Woensdag had ik afgesloten met de melding dat we naar het strand zouden gaan. Dat hebben we ook gedaan, heerlijk om even af te koelen in het heerlijke water van de oceaan bij strand Daaibooi. Kregen we nog een onweersbui op onze kop ook! Wel lekker afkoelend.

En doorrrrr. Op Facebook had ik een oproep gezien van iemand die vroeg of men voor haar een aangetekend stuk mee zou kunnen nemen naar Nederland om het daar op de post te doen. Veel snellere manier dan op Curaçao versturen blijkt. Ik had het al eerder zien staan en dacht, omdat ik verder geen reacties zag, kom dat kunnen wij wel doen. Dus gevraagd of er geen gekke dingen in de enveloppe zouden zitten en of ze de enveloppe open wilde laten tot dat ik het gezien had. Dat snapte ze helemaal. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn deze dagen. Ze zou naar het restaurant komen waar wij 's avonds zouden gaan eten.
Dus wij togen tegen de avond naar "De Buurvrouw" (ik geloof dat mijn halve kennissenkring al eens op het eiland is geweest, dus ik hoef verder niets uit te leggen). En we zitten goed en wel staat Petra, de eigenaresse van het huis wat wij gekocht hebben, ineens aan onze tafel. Ze blijkt haar eigen stamtafel te hebben :-) Dus wij verhuizen naar haar tafel en uiteraard hebben we gezellig zitten kletsen en heerlijk zitten eten. Op een gegeven moment kwam er nog een vriend van Petra binnen, die kwam er ook bij zitten. En nam ook een drankje. De vriend zou even kijken naar het rolhek bij het huis. Dat liep niet lekker (onthoudt dat).

Wij hadden rond half negen met de dame van de enveloppe afgesproken en ze was, voor Antilliaanse begrippen, keurig op tijd. Enveloppe gecheckt en alles was in orde. Zegt ze: " Mag ik als dank jullie consumptie betalen?" En wij gelijk: " Dat moet je niet willen hoor!" Ik had namelijk de rekening van Petra en haar kennis ook op me genomen, dus dat was toch wel een redelijk bedrag. Dat was iets te veel voor haar, dat konden we niet maken. We hebben maar gezegd dat als we straks op het eiland wonen en we hebben iets nodig, dat we dan haar vragen. Mocht het zo uitkomen.

En toen was het alweer donderdag!
Vertrekdag, maar ook koopcontract ondertekendag. Dus weer op weg naar ons toekomstig huis. Na weer het nodige gezellige geklets de grote beslissing bezegeld met het ondertekenen van het koopcontract. Als het verder financieel goed gaat komen dan zitten we er aan vast!
Petra vertelde nog dat de vriend niet mee was gereden naar het huis, de vorige avond, en of de makelaar en ik dan maar even naar de poort wilden kijken. Nou, dat was vrij snel opgelost, was gewoon van zijn geleiderail afgelopen omdat er zand en onkruid tussen zat. Dus de bezem er bij en de boel eens goed geschrobt en het hek weer op de rail gezet. En het hek liep weer goed. Eerst klus geklaard in het nieuwe huis! Note to myself: dat soort dingen 's morgen heel vroeg doen. Want het was al weer bloedje heet.

Na het ondertekenen terug naar ons eigen kot. Spullen ingepakt en Chris en Sonia hebben ons naar het vliegveld gebracht. Daar moesten we even wachten op het hondje wart we mee zouden nemen. Ook die begeleider was keurig op tijd met hond. Ik had een shirtje aan met reclame van Rubrik, bepaalde computerhardware, en hij vroeg waar ik dat van kende. Uitgelegd dat ik "vroeger" bij Defensie werkte en dat we die hardware in het datacenter hebben hangen. Hij kende het wel, want hij bleek een van de IT-ers van de politie te zijn op het eiland. Uitgezonden voor drie jaar en vermoedelijk nog twee jaar er bij aan te plakken. Dus dat schiep gelijk weer een band.
Het hondje werd ook snel, samen met onze koffer, ingecheckt en Angelo ging de hond naar de vervoersplek brengen en wij konden verder door de douane.
Na enig wachten konden we het vliegtuig in. Uiteraard weer als eerste! Ieder nadeel heb ze voordeel, heeft ooit iemand gezegd. en toen was het lijdzaam de vlucht uitzitten; eerst naar Aruba. Om nog mensen af te zetten en ook weer op te pikken. En uiteindelijk om 18:00 uur begonnen we aan de grote oversteek van negen uur.

Vrijdag 18 juni
Geland op de Polderbaan, dus weer een kwartier taxiën. Daarna gelijk extra douanecontrole inclusief besnuffelen door de drugshond. We waren clean! Hondje opgepikt en nogmaals douanecontrole vanwege de hond. Maar al mijn papieren waren in orde, dus we mochten door. Buiten stond het dolgelukkige nieuwe baasje al te wachten, dus die overdracht. was ook snel gepiept en toen konden we eindelijk zelf ook gaan rijden nadat we onze auto bij van de Valk hadden opgehaald. En na twee uurtjes rijden waren we weer home sweet home!
Onze beestenboel was ook weer blij om ons te zien. Altijd leuk om te zien hoe fijn ze het vinden dat je er weer bent. De volgende keer mogen ze mee!

Jullie zijn weer helemaal bij gepraat, wij gaan de koffer uitpakken, wasjes doen enz enz. En dan storten we vanzelf wel in.
Hoop dat jullie weer genoten hebben van onze belevenissen. Medio september volgt er vast meer als we voor het echie gaan richting Curaçao.

Bon tardi; Roel & Debbie

Hopeloos verdwaald!!!