Goedendag, virtuele reisvrienden! Ja, de vinkies zijn weer op stap, alleen is hun eindbestemming ook gelijk DE eindbestemming. We zijn woensdag 15 september aangekomen op Curaçao en daar blijven we dus wonen (mocht het vorige verhaal niet gelezen zijn) want daarin vertelde ik dat we een huis hebben gekocht hier op Curaçao.

Toen we dus in juni terug kwamen van onze reis is gelijk het grote plannen en inpakken begonnen. Er is iemand in dit huishouden met een nogal grote muziekverzameling dus het aantal ingepakte dozen breidde zich zeer snel uit, in de mancave en op de overloop. En dat inpakken is eigenlijk door gegaan tot afgelopen dinsdagmiddag, terwijl de verhuiswagen geladen werd, werden er nog weer spullen gevonden die in eerdere instantie aan de aandacht ontsnapt waren. Er is dus ook een ganglamp achter gebleven. Die werd op het laatst opgemerkt en met een “jammer dan” werd deze gedoneerd aan de nieuwe bewoners.

Maar dus vanaf juni zijn we druk geweest met van alles en nog wat. Gelukkig hadden we een bureau ingeschakeld dat al het papierwerk van ons heeft over genomen. Kan ik iedereen met emigratieplannen aanbevelen. Neemt een hele last van je schouders. En het is allemaal prima geregeld want we zijn op Curaçao! Aankomende maandag moeten we een stempel gaan halen bij Kranchi (zeg maar het gemeentehuis) en als we dan onze “sedula” (soort id-card) hebben zijn we officieel inwoner van het eiland.

Zo snel kan het allemaal gaan dus; we hadden het er gisteravond nog over, over wanneer het C-woord voor het eerst viel als keuzeland. Dat moet dus ergens einde 2020, begin 2021 zijn geweest. Mijn pensioendatum was toen al een vaststaand feit, dus rond die datum konden we iets gaan plannen. En het heeft gewerkt.

Maar na dus al dat inpakwerk, kasten uit elkaar etc zijn we er eindelijk. Even rust, want de container met spullen laat nog wel even op zich wachten. Onze inboedel gaat eerst in opslag en wordt dan op een gegeven moment deze kant opgevaren. We hebben er in principe geen haast mee want we zitten goed in het appartement wat bij het huis hoort.

Woensdag 15 september was dus de grote “We vertrekken-dag” Onze lieve neef Don had zich bereidt gevonden om ons met een bus naar Schiphol te rijden, met ons hele hebben en houden wat niet in de verhuiswagen was gegaan. Dat hield dus in: vier koffers van 20 kilo, vier dierenbenches van verschillend formaat, een rolstoel en ook nog de nodige handbagage. Dus al met al schat ik dat we 150 kilo aan gewicht bij ons hadden.

Inchecken ging natuurlijk met de nodige aandacht van alle andere wachtenden, de beesten trokken natuurlijk de aandacht. Alle papieren waren in orde dus de beesten werden door drie medewerkers weg gebracht en wij konden naar de gate. Door al het gedoe hadden we nog krap een uur, ondanks dat we normaal altijd goed op tijd zijn. De vlucht liep ook nog wat vertraging op dus we vertrokken ook nog een 50 minuten later. En al die tijd zaten onze beesten in hun benches. Daar maakten we ons wel zorgen over. Maar de steward kwam af en toe even melden dat het netjes 22 graden was in het ruim en dat ze dus goed zaten.

Aangekomen op Curaçao moesten we wel eventjes wachten op de beesten, koffers waren er in een mum van tijd. Maar gelukkig daar waren ze, beetje schichtig van alle indrukken. Gelukkig kregen we hulp van wat mensen en konden we vrij snel door de afhandeling heen, papieren van de dieren waren wederom in orde. En we stonden buiten.

Petra was er ook al (de mevrouw waarvan we het huis gekocht hebben) om ons op te halen. Nou de spullen gingen dus echt niet passen in haar Volvo! Dat wist ik al van te voren, ze is uiteindelijk dus drie keer op en neer gereden naar het vliegveld, gelukkig is dat maar een kwartiertje rijden. Ik was met de beesten als eerste. En normaal is alles tussen huis en appartement afgesloten met hekken. Dus ik laat Cheppe en Snoowy de tuin in. Dus dat was al blaffen tegen de drie honden van Petra. Ik denk, laat ze maar hun gang gaan even. Ga ik de katten pakken, loop terug, wordt ik begroet door vijf honden! Had Petra iets niet goed dicht gedaan en ze hadden dus al kennis gemaakt en vrede gesloten ? Daar waren we wel blij om dat dat gelijk goed ging. Vermoeid van de lange reis hebben we voor de rest die dag even rustig aangedaan en op tijd naar bed.