En ineens wonen we alweer een half jaar op Curaçao! Zo snel gaat de tijd als je het naar je zin hebt en druk bent met allerlei zaken, blijkt.

En je hoort het ze vaak zeggen die gepensioneerden: “Ik kom tijd te kort.” Nou, het begint erop te lijken inderdaad, met alle activiteiten die er ontplooid worden.
Ons laatste verhaal was van ergens in oktober dus ik pak de draad maar weer op ergens in november. Een van de activiteiten was het renoveren van een hok voor de katten op het Blue Bay resort, daar waar het op woensdag onze beurt is om de zwerfkatten te voeren. Samen met Rein, iemand van de organisatie, een in verval geraakt hok gerenoveerd en voorzien van een nieuwe verflaag. Die verf was iets te roze uitgevallen maar dat mag de pret niet drukken. Het hok valt nu goed op.
Verder hadden we bezoek van Monique en Jan, twee kennissen uit de Golden Earring kringen. Daar zijn we nog mee naar een kunstvoorstelling geweest in Willemstad. Voorts vielen ze met hun neus in de boter, als Golden Earring-fans, omdat ik ook ons fotoboek in die week aan Barry Hay heb overhandigd. Moet ik natuurlijk niet vergeten te vertellen dat zij een stapel fotoboeken mee hadden genomen vanuit Nederland! Iets van 15 kilo extra gewicht in hun bagage, maar top dat ze het hebben gedaan. En uiteraard hadden ze nu zelf ook de kans om hun exemplaar te laten signeren door Barry.

Van december kan gemeld worden dat we ook de boosterprik hebben kunnen halen hier.
Ik had gelezen dat het zondags erg druk was op die priklocatie, maar we zijn gewoon gegaan. Kwamen net voor lunchtijd aan en konden gewoon aansluiten. Registratie, even wachten, prikken, nog even wachten en hup weer naar buiten. Binnen drie kwartier geregeld, terwijl mensen de dag ervoor uren hebben staan wachten. Was dus een goede gok.
Met de kerst hebben we allebei de dagen voor ons laten koken bij restaurant De Buurvrouw. En dat was heerlijk. Eerder die maand kwamen we bij De Buurvrouw in gesprek met mensen. En dan klets je over waar je gewoond hebt in Nederland. Putte!? Daar heb ik ook gewoond! En mijn dochter woont er ook nog. Blijkt het de moeder te zijn van onze vroegere overburen! It’s a small world!

In januari was het dan eindelijk zover dat we ons huis in konden.
De verbouwingswerkzaamheden van de vorige bewoonster haar nieuwe huis waren enigszins uitgelopen.
Dus we konden beginnen met de boel eens grondig schoon te maken. Onder andere de houten plafondbalken waren best wel vuil, door dat alles natuurlijk dag en nacht open staat wil er wel wat aankoeken na verloop van tijd. Volgens een buurman zou het ook kunnen komen door de uitlaatgassen van de vliegtuigen. Die houten plafonds zijn dermate hoog dat ik daarvoor maar een rolsteiger heb aangeschaft, anders was het niet te doen. Maar het is allemaal gelukt en het ziet er weer netjes uit. Omdat onze container er nog steeds niet was hebben we maar de hoognodige spullen uit het appartement gepakt om te gebruiken. En er zijn de nodige aanpassingen gedaan aan zaken die in onze ogen niet zo handig of netjes waren. Een ventilator in de keuken hangend, verwijderd, met een enorm lang snoer en niet zo mooi uit het stopcontact komend etc. Nieuwe lichtschakelaars. Toen de ventilator met kabelgoot verwijderd waren bleef er natuurlijk een lelijke baan zichtbaar op het plafond, zo ook in de woonkamer waar we wat lampen hebben verwijderd. Dus maar de buurman gevraagd of hij een goede schilder kende. Dat bleek het geval en in een mum van tijd hadden we mooi gesausde plafonds! En omdat hij toch maar bezig was hebben we de schilder gelijk maar de muren van de keuken en woonkamer laten doen. Zelf heb ik alle deuren van de woonkamer van saai wit naar mooi grijs getransformeerd (gewoon geverfd dus). En dat staat erg mooi.
In de tussentijd moest Debbie ook nog een keer naar het ziekenhuis voor een MRI (kijken hoe de stand van zaken is m.b.t. de MS). Raken we in de wachtkamer in gesprek met Nederlanders. Uiteraard weer over de vorige woonplaatsen. Putte? Daar wonen mijn broers, de van Hoof’s. Blijkt dat één broer, Ben, altijd bij mij op het werk grote schoonmaakwerkzaamheden uitvoerde. It’s a small world! Ik zei het al eerder. Voorts kwam er eindelijk schot in het vervoeren van de container! Eind van de maand zou hij aankomen. Er moesten nog wat papieren ingevuld worden. Die ben ik gaan brengen naar het verhuisbedrijf, natuurlijk aan de andere kant van het eiland. En alles was in orde.

En eindelijk, 8 februari, stond de container voor onze deur! Debbie was nog zo slim om de dag ervoor even een steigerdeel op haar teen te laten vallen. Zeer pijnlijke aangelegenheid kan ik uit ervaring mededelen. Dus die liep ook wel lekker. Gelukkig mocht ik als kapitein op het schip op de achterporch gaan staan en in de gaten houden wat er uit de container werd gehaald. Nummer afvinken en nogmaals duidelijk aangeven waar het naar toe moest. Harde werkers hoor, die verhuizers, respect. Officieel mogen ze niets drinken als ze bezig zijn, maar dat vonden wij maar belachelijk. Dus we hebben ze goed voorzien van water en drankjes. En zo stond het huis ineens weer vol met onze eigen spulletjes en heel veel dozen. En konden we aan het inruimen beginnen. Eerst maar weer de spullen van het appartement verzameld en weer teruggebracht, anders gaat alles door elkaar heen staan. Dat is niet handig. En op dit moment zijn er nog maar een paar dozen met dingetjes die nog uitgezocht moeten worden en dan heeft alles weer een plekje.
Ook de andere activiteiten gaan gewoon door, zoals de zondagse opruimacties met de Kunukuman ( www.kunukuman.com ) voor wie het nog niet kent. Ik behoor inmiddels tot de harde kern. Samen met Frans (de Kunukuman) hebben we een draadkooi op zijn pickup gemaakt, zodat hij op een veiliger manier zakken met glas en recyclebare spullen kan vervoeren. En ook het kattenvoeren gaat gewoon door op de woensdagmiddag.

Ook stond een bezoek aan de internetprovider en energiebedrijf nog op het programma. Want we kregen maar geen rekeningen. En om te voorkomen dat je afgesloten wordt is het wel handig om op tijd te betalen. Bleek dat er met de wijzigingen, die we in november hadden doorgegeven, helemaal niets gedaan was! “Welcome to Curaçao” denken we dan maar weer. Maar alles werd ter plekke in orde gemaakt en na het betalen van achterstallige rekeningen etc was alles dan eindelijk in orde. Tot en met huisnummerwijziging aan toe.
En zo modderen we lekker door. Tuin moet ook nog een keer aangepakt worden, is nu een woestenij.

Tegelzetter is “as we speak” boven bezig in de badkamer. Daar zat een groot, lelijk en door vocht aangetast, badmeubel. Door het wegslopen bleef er een kale muur over. Die wordt dus nu betegeld. Wordt erg mooi en dan kan er een modern badmeubel geplaatst worden door weer een ander mannetje. Ja, onze buurman weet genoeg mannetjes voor allerlei bouwwerkzaamheden. En hij treedt ook af en toe op als tolk. Dat is erg fijn en handig, temeer omdat niet iedereen Nederlands spreekt en wij geen spaans/papiaments. Spaans is overigens makkelijk te doen via Google translate. Dat werkt perfect.
Zo! Lang verhaal, maar nu zijn jullie weer op de hoogte hoe het ons vergaat op Dushi Kòrsau.

Roel en Debbie