Hoe gaat het daar?

De titel van dit verhaal is de vraag die ons regelmatig gesteld wordt tijdens het communiceren met Nederland. Nou, het gaat goed hoor. Ik zit hier in onze tuin te bedenken wat we allemaal weer hebben beleefd de afgelopen weken, terwijl de papegaaien ruzie maken in een boom en de hondjes lekker liggen te slapen.

Eerst maar eens over ons huis. 18 oktober is de akte gepasseerd en is het officieel van ons. Maar we wonen er nog niet in! Dat was een deel van de overeenkomst die we gesloten hebben met Petra (de verkoopster). Wij mochten eerder komen, konden in het appartement en we zagen wel hoe het zich allemaal ontwikkelde. Na enige strubbelingen met betrekking tot de aankoop van haar nieuwe huis is dan gisteren, 8 november, die akte ook gepasseerd en mag zij zich ook eigenaar noemen van een nieuw huis. Er moet nog het een en ander verbouwd worden in haar nieuwe huis, maar we verwachten met een week of drie te kunnen verhuizen van het appartement naar ons huis. Voordeel is dat het huis dan leeg is en we het kunnen opknappen zonder iedere keer spullen te hoeven verplaatsen of afdekken etc.

Onze spullen uit Nederland zijn nog niet gearriveerd dus daar hebben we geen last van. Wanneer ze komen? Nog geen idee, onze zaakwaarnemer zoekt een goedkope oplossing terwijl er wereldwijd een containercrisis heerst. Wordt vervolgd!

Een ander mooi momentje was vorige week vrijdag! We kregen onze sedula’s, ons identiteitsbewijs voor het land Curaçao. We zijn dus nu echt officieel inwoners. En daar kun je iets mee. Ben al bij de belastingdienst geweest voor het aanvragen van een crib-nummer (nodig bij de invoer van onze spullen) en aanvraag gedaan om gebruik te mogen maken van de penshonadoregeling. Minder belasting betalen is altijd goed toch? We blijven Nederlanders. Het bezoek aan de belastingdienst was ook nog wel een belevenis. Ik kreeg een volgnummer en ging ergens zitten. Na enige tijd kwam de mevrouw van de bewaking mij vertellen dat ik haar moet volgen en dat ik ergens anders moest gaan zitten. Terwijl ik opstond en haar volgde zag ik dat ik aan de beurt was. Ik zei het tegen haar, maar ze was onverbiddelijk! “Hier zitten”. Tot drie keer toe werd ik gemaand te gaan zitten, ook door haar collega, en ik maar zeggen: Ik ben al aan de beurt! Liet mijn ticket zien en wees op de monitor. Toen viel het kwartje en met een chagrijnig “Loket 7” nam ze haar verlies. Bij het weg gaan heb ik haar maar vriendelijk een fijne dag toe gewenst.

En dan hebben we de beestjes. Muggen, mieren en ander kruipend spul. We moeten dus echt goed opletten dat we afval in plastic zakjes doen en goed afsluiten, want je hebt zo mieren of maden in je afvalbak. We worden ook nog regelmatig lek geprikt als we buiten zitten. Maar dat schijnt na verloop van tijd minder te worden omdat je huid dikker wordt in de zon.

Helaas is er dus veel plastic wat in het afval terecht komt. Er worden wel pogingen gedaan om te recyclen, maar dat komt nog niet echt van de grond. Gaat ons wel aan het hart om alles dan maar in dezelfde kliko te gooien.

En iedereen kent natuurlijk de idyllische plaatjes van bounty stranden, maar als je hier wat langer woont en dus de andere kant van het eiland ziet is het natuurlijk niet allemaal even mooi. Er heerst grote werkloosheid door het sluiten van de raffinaderij Isla, wegen zijn ronduit slecht te noemen op veel plaatsen (ik weet al aardig wat gaten te ontwijken onderhand). En we denken dat de voertuigen geheime codes voeren ….. heel veel auto’s blijken of het rechter- of het linker remlicht defect te hebben. Wij vermoeden een geheime code, dat is natuurlijk niet zo. De mensen kunnen dat soort dingen gewoon niet betalen of ze weten het niet of het boeit ze niet dat er iets kapot is. Want tegemoet komend verkeer, in het donker, is ook altijd een feest. Dit vanwege de feestverlichting die gevoerd wordt; mistlicht, grootlicht, dimlicht, geen licht enz enz. ’s Avonds rijden is dus niet altijd een pretje. Vooral niet als je van een restaurant terug komt en op drie minuten van je huis stil staat omdat er een ongeluk is gebeurd, èn de de dames moeten plassen. Het is hier zo dat als er een ongeluk is gebeurd de situatie bevroren wordt en er een bedrijf komt dat alles vast legt en alles regelt met de verzekering etc. Voor die tijd mag er niets verplaatst worden. Dus je staat soms dus rustig een half uur te wachten. Maar ach, alles went. En de dames? Ze hebben het gered.

Tot de volgende!!!