Mede-virtuele-reizigers; we zijn weer thuis. Onderstaand onze belevenissen van de laatste dagen…..

Vrijdag was een rustdag (tenminste dat dachten we). Lekker uitgeslapen en rustig ons ding doen. Totdat er ineens een man opdook op onze oprit. Bleek ene Richard Root te zijn, kwam kijken naar het huisje waar wij in zaten en het huis van de eigenaar. Alles bleek te koop te staan. Die gast te begon te praten en hield niet meer op. Over wat zijn business was enz enz. Deed veel werk voor non-profit organisaties etc. bla bla www.thegoodus.org is er een voorbeeld van. Maar hij kende Jan en allemaal in de wereld van de popsterren en Hollywood. Hield wel van goede muziek, dus dat was dan wel weer leuk. Op een gegeven moment ging hij Neil Young in zijn auto aanzetten, dat schalde behoorlijk over onze heuvel heen. Afijn, wel goede muziek. Een probleem was dat hij wel praatte maar niet echt luisterde als Debbie of ik wat vertelde. HIj deed me erg denken aan Freddy Haayen (oud-manager van de Golden Earring). Dat was ook zo’n type, de sky is the limit. Toen we vertelden dat we naar het rockfestival gingen dacht hij dat hij misschien ook wel zou gaan met een vriend en dan ook nog wel tickets en backstage iets kon regelen. Tuurlijk joh! Eerst maar eens zien en dan geloven.
Een uur of vier later ging hij naar huis omdat hij nog iemand op bezoek kreeg en werden we uitgenodigd om langs te komen. Waarom we hebben ingestemd weten we niet meer maar toch maar gedaan. We moesten de woning en het zwembad komen bekijken. Was vlakbij; dat klopte. Aangekomen bleek het een soort seniorencomplex waar hij dan een appartement had, waar zijn dochter normaal woonde. HIj had zich omgekleed in pak en had ook nog de nodige pakken liggen, o.a. van Hugo Boss, ik mocht ook even een jasje passen. We zijn beleefd gebleven en hebben wat te drinken genomen en zelfs de buurvrouw aangehoord, toen zij als overtuigd Jehova’s getuige om een of andere duistere reden nog iets uit de bijbel voorlas (that’s so not us). Richard had wel verteld dat we atheïsten waren. Na een half uurtje hadden we het wel gezien en maakten we de pleiterik. We hadden allebei zoiets van: Wat moeten we hier nu mee en wat moeten we geloven. Vreemde snuiter; kreeg later nog wat sms-jes (net zo druk als dat hij praatte) over miljoenendeals met vastgoed. Het zal allemaal wel. Je maakt het mee.
‘s Avonds zijn we nog even naar een winkelcentrum geweest om wat te eten en om nog wat inkopen te doen. Eerst maar even in de foodcourt ons volgedouwd; ik iets Thais (curry) en Debbie hamburger met friet. Daarna bij Victoria’s Secret een parfumpje gekocht voor onze (nep)nicht en Debbie iets voor zichzelf. Bij de auto aangekomen kwamen we een vestje te kort, die lag natuurlijk nog bij Victoria’s Secret. Dus ik weer de mall in om op te halen. Je maakt het mee :-)

En toen was het alweer zaterdag, de dag van waar het bij deze reis allemaal om begonnen was. Concertday!!! California Jam 2017!!!

Redelijk op tijd begonnen we aan het uurtje rijden richting San Bernardino, waar het concert plaats zou vinden. We hadden nog niet ontbeten dus er werd vlak voor aankomst nog een bezoekje aan onze favoriete restaurant Denny’s gebracht. Goed eten voor een goede prijs.
Redelijk voldaan reden we het laatste stukje door naar het Glen Helen amphitheater. We mochten behoorlijk vooraan parkeren en waren dan ook snel binnen.
En wat een prachtige plek was het; tussen de bergen dit amphitheater. Het terrein was zelf ook nog behoorlijk heuvelachtig. We hebben de boel even een beetje verkend uiteraard, gekeken waar we konden zitten e.d. De optredens begonnen ook netjes op tijd; als eerste hebben we The struts gezien, lekkere rock met een flamboyante zanger. Engelse band met meer succes in Amerika dan in thuisland Engeland. Geluid was erg goed en in het begin kon ik tot bijna vooraan het podium komen; Amerikanen zijn wat dat betreft behoorlijk gedisciplineerd. Ze vormen mooie rijtjes waar je tussendoor kan lopen (bij de latere optredens was dat wel anders; lees voller). Na the Struts kwam Royal Blood, ook een engelse band, twee gasten die met een basgitaar en drums een geluid als een huis neerzetten. Hadden dan ook behoorlijk succes.
Daarna was het de beurt aan Liam Gallagher, het engelse enfant terrible. Deed wat hij moest doen, speelde zijn nummers en hits, en was van het podium voordat je het in de gaten had.

Met een nummer van Tom Petty opende daarna Cage the Elephant hun set; een mooi tribute aan de maandag overleden zanger. Werd dan ook goed ontvangen door het publiek, wat luidkeels meezong. Deze band zette ook een strak optreden neer; met een zanger die het jongere broertje van Iggy Pop zou kunnen zijn. Op het laatste alleen nog gekleed in zijn strakke onderbroek.

En toen was het tijd voor het echt zware werk: Queens of the Stone-age, met Joss Homme. Wat een geweldenaar is dat. Strakke zanger, mooie kop en puike gitaarspeler. Het geluidsvolume was nu wel in je maag te voelen, de bassen knalden over het terrein. Lang leve de oordoppen! Af en toe even zonder oordoppen geluisterd, geluid was goed maar wel knoerthard. Maar wat een goede en strakke set. Ik lijk wel een poprecensent :-)

Om 09:45 PM kwam eindelijk Dave Grohl het podium op, heerlijk gezicht altijd (onze derde keer). Begint wat pingelen op zijn gitaar (Times like these) en begroet het publiek. Dan begint hij solo te zingen en na een paar minuten komt de rest van de band op en breekt de hel los: The Foo Fighters!!!! Man man man wat een geluid en wat een show. Oude en nieuwe nummers losten elkaar af. We hebben de afgelopen weken de nieuwe cd behoorlijk wat keren geluisterd, dus dat konden we goed mee blèren. Ook drummer Taylor Hawkins speelde nog een nummer van zijn solo-album, zeer strak. Dave kondigde een special guest aan; bleek Rick Ashley te zijn (Never gonna give you up). zorgde voor een vrolijke noot. Was wel lachen, dat nummer in een rockversie. En zit nu dus al de hele dag bij Debbie in der kop!! Nu ook bij jullie; lezers?
Tijdens een van de nummers liep Dave Grohl naar links. Kwam hij onze richting op en liep gewoon vlak langs ons!! Dat was gaaf. Ging verderop midden in het publiek staan spelen en kwam even later weer, vlak langs ons, rennend terug. Iedereen vond dat wel de coolest thing ever!! De artiest waar je voor komt gewoon van heel dichtbij gezien. Dave vertelde dat hij ons even moest voelen….
Maar er was nog een verrassing! Dave vertelde over CalJam, dat het vroeger het festival was waar het gebeurde. En wat zou cooler zijn dan dat een van de deelnemers die op een van die originele festivals had gespeeld even mee zou komen spelen. Dat werd dus Joe Perry van Aerosmith!! Samen speelden zei Jambalaya (is dat van Aerosmith?). Wel goed nummer en Joe Perry speelt nog als de besten.
In een van de laatste nummers werd “The man” opgeroepen, dat bleek Liam Gallagher te zijn. Maf gekleed, met een capuchon op, kwam hij het podium op, waardoor we eerst niet konden zien wie het was. Come together, van de Beatles, werd ingezet. Liam kende zijn tekst niet goed, dus stond hij met een stuk papier voor zijn neus. Zag er niet uit. HIj haalde nog een dame op het podium, zij mocht mee zingen. Kon ze niet echt, maar ze had wel de tijd van haar leven tussen al die legendes.

En toen was het weer voorbij, maar we hadden een geweldige dag gehad. Langzaam gingen we richting de uitgang, tezamen met 60.000 anderen. We stonden gelukkig dichtbij geparkeerd en in een mum van tijd reden we alweer op de snelweg. Moe maar voldaan waren we rond 01:45 uur thuis in ons huisje. De wekker gezet en tukkie doen.

Om acht uur ging de wekker af en hup daar gingen we weer. Opruimen, inpakken en wegwezen. We moesten er om tien uur uit. Dat lukte prima, nog snel even getankt. En op naar LAX. Dat bleek ook nog een drie kwartier rijden; van het rijden in Amerika ga ik nog wel wat missen: het “Keep your lane” en “rechtsaf door rood” werkt toch wel erg goed. De gigantische drukte hier rond LA zullen we daar en tegen zeker niet missen.
Maar ja; auto ingeleverd; met de shuttle naar de terminal en inchecken. Bleek dat onze vlucht vertraging had, maar we konden wel omgeboekt worden naar Parijs en vandaar naar Düsseldorf. Betekende eerder weg en op ongeveer dezelfde tijd in Düsseldorf aankomen. Wij zeiden: Doen!!

En zo zit ik hier op tien kilometer hoogte, in een A380, dit te schrijven.
Vakantie zit er weer bijna op; nog 4537 mijl vliegen (7:30 uur) naar Parijs dan even wachten en door naar Düsseldorf. En dan nog twee uur rijden naar huis, maar die afstanden zijn we nu wel een beetje gewend.
Tijd om een tukje te gaan doen. Hoop dat julie van de verhalen hebben genoten, zoals wij het in werkelijkheid hebben beleefd.

Tot de volgende keer dan maar; op reis naar …..???