Wat een titel; maar we hebben dan ook weer het nodige meegemaakt de afgelopen twee dagen. Voor de woensdag was een dagje amusement gepland, namelijk Universal Studio’s, degenen die ons volgen op Facebook hebben al de nodige foto’s voorbij zien komen. We hebben eens heerlijk de toerist uitgehangen!
‘s Morgens op tijd vertrokken, park gaat om tien uur open en om zes uur al weer dicht. En het is een uur rijden vanaf onze plek. Maar ja, daar houdt Los Angeles geen rekening mee. Niet normaal meer hoe druk het hier is op de snelwegen; onderweg nog wel de beroemde letters “HOLLYWOOD” gezien in de bergen, we zijn er verder niet langs gereden.
Uiteindelijk zijn we dus met enige vertraging toch nog aangekomen bij de Universal Studio’s. Ook daar een gigantische drukte, het begon al in de parkeergarage; bom en bomvol. Je loopt richting het park eerst een heel stuk door een parade van restaurant en andere soorten winkels en bioscoop etc. Echt met grootse reclameborden, dan weet je wel weer dat je in Amerika bent. Alles groter en groter.
We besloten om frontgate-tickets te nemen, dan mag je bij alle attractie met voorrang naar binnen. Kost wel aardig wat meer, maar gaande de dag hebben we er veel voordeel van gehad. Het was heerlijk weer, dus de dag kon niet kapot. En wat hebben we allemaal wel niet gezien: de Minions, op de foto met minions en Gru uiteraard.
Harry Potter’s Hogwart is echt fantastisch nagebouwd, er was een erg heftige ride (je zit in een karretje maar beweegt niet echt). Er wordt namelijk een iMax-video afgespeeld, maar het is erg realistisch en heftig. We hebben zelfs Boterbier gedronken! En dat was nog lekker ook (niet alcoholisch, wel pittig geprijsd). En overal winkeltjes met de bekende Harry Potter-zaken. Bewegende kranten, kinderen konden met hun toverstaf dingen in etalages laten bewegen enz. Maar wat hebben ze kasteel mooi gemaakt zeg! Dat moet je zelf maar komen zien.
Bij de Simpsons hebben we ook de ride gedaan; bleek exact dezelfde als we jaren geleden al eens in Florida gedaan hadden. Heftig maar niet verrassend.

Ook hebben we een studio-tour gedaan, je wordt in een tram het studioterrein rond gereden en er wordt het nodige verteld. En ook zie je plekken waar films zijn opgenomen. De scène uit War of the Worlds, waar een Boeing 747 is neergestort, is erg heftig om te zien. Jaws was een inkoppertje, als je langs rijdt komt de haai uiteraard ineens omhoog uit het water.

De studio’s zijn verdeeld in een hoog en een laag gedeelte. Voor het lager gedeelte moest je met de lift en roltrap. Wij kregen een privé-chauffeur, die ons even naar beneden bracht. Ook daar weer heftige rides gedaan van onder andere the Mummy en Transformers; daar gaat mijn rug. En uiteraard weer op de foto met de nodige “action”-figures: uit de Mummy, Transformers en met een reptiel uit Jurassic Park.
Toen was het zo stiekem weg alweer tijd om richting ons huiske te gaan; maar eerst zijn we nog wel even wezen eten bij Wolfgang Puck; een zeer bekende chefkok. In 2012 hadden we in Las Vegas ook al eens in zijn restaurant gegeten. Toen was het heerlijk en ook nu stelde hij ons niet teleur. Wederom heerlijk gegeten en voor een redelijke prijs.
De terugweg was weer een avontuur; gelukkig eerst maar even Google Maps gecheckt dus een alternatieve route gekozen, noordelijk van LA. Want de zuidelijke route stond helemaal vast, en dat om acht uur ‘s avonds nog. Het was voor ons wel iets om, maar beter blijven rijden dan in de file staan.
Was een leuke maar vermoeiende dag.
Toen we bijna thuis waren kregen we telefoontje van de Wolf Mountain eigenaresse; we hadden dinsdag gebeld of we donderdag langs konden komen voor een rondleiding. Met het telefoontje werd dat dus bevestigd en hadden we voor vandaag (donderdag) wederom een bestemming.

Wolf Mountain Sanctuary (WMS).
http://www.wolfmountain.com/

Debbie had wel eens iets gezien over de WMS en had thuis al gezegd dat ze daar best wel graag heen zou willen. Dat ging dus vandaag gebeuren. We hadden een afspraak gemaakt om er om 11:00 uur te zijn. Voor ons was het een reis van bijna twee uur, helemaal in de bergen, geloof dat het daar ook al woestijn is, grootste gedeelte ging over de snelweg, dus op zich schoot dat wel op.
We waren precies op tijd aanwezig; er stonden nog een viertal mensen te wachten. Met hen samen werden we aan Stephanie voorgesteld en rondgeleid. Stephanie vertelde over de wolven en hun geschiedenis. Alle wolven zijn bij hen opgegroeid en vaak onder slechte omstandigheden bij de WMS terecht gekomen. Bij de WMS doet men alle mogelijke moeite om de wolven toch nog een goed leven te geven; ze kunnen niet meer weg de vrijheid in omdat ze dat nooit geleerd hebben. Maar wat zijn het een prachtige beesten, die toch net als honden, door het hekwerk heen aan je vingers ruiken en likken. En tegen het hek aan gaan staan zodat je ze kunt aaien. Toch bij een aantal wel oppassen voor je vingers. Een van de wolven pieste wel in zijn eigen waterbak, viespeuk. En die leefde met een ander wolf in dat hok. Lekker dan.

Toen haalde Stephanie een van de wolven uit zijn hok! Daar mochten we dus mee op de foto. We moesten op een tafel gaan zitten en de wolf kwam tussen ons in zitten. Wat een mooie belevenis was dat. Zo’n lief beest. Een van de dames werd uitgebreid besnuffeld want die vond ze wel erg lekker ruiken. Ook Debbie en ik mochten uiteraard met haar op de foto. Aaien en kriebelen vond ze heerlijk en ik kreeg nog een paar flinke lebbers in mijn gezicht. We waren dus goed gekeurd. Om haar aandacht erbij te houden maakte Stephanie op een gegeven moment een hoop geluid, de wolven reageerden daarop door ook allemaal te gaan te huilen. Prachtig om mee te maken, zo vlak voor je neus.

Er zijn genoeg foto’s gemaakt van dit gebeuren in elk geval. Toen deze wolf weer terug was in zijn hok zijn wij zelf een ander hok in gegaan waar een andere wolf zat. Daar mochten we ook om de beurt mee op de foto en vertelde Stephanie er het een en ander over. Er zaten ook wolven in opvang die zo getraumatiseerd zijn dat ze daar nog veel tijd voor nodig hebben om die een beetje aan mensen te laten wennen. Maar al met al doet men goed werk om de wolven te beschermen en mensen te informeren over deze prachtige beesten. Na dik anderhalf uur zat het bezoek er op.

Mensen in ons groepje kwamen uit een stadje vlakbij; Big Bear Lake. Zij vertelden ons dat het de moeite was om even die kant op te rijden. Dus dat hebben we dan maar gedaan. Was een prachtige rit door de bergen, wel verder dan dat hij vertelde maar zeker de moeite waard. Het meer stond voor een groot gedeelte leeg; dat zal zich wel weer vullen in de lente. We hebben er wat rondgekeken en wat gegeten en gedronken. En weer een route terug gezocht want de voorgestelde route was weer eens afgesloten. Werd dus weer een rit helemaal om de bergen en door de bergen heen. Op een gegeven moment zaten we al dik twee en een halve kilometer hoog. Was een behoorlijke rit, best wel pittig om te rijden.
Uiteindelijk kwamen we toch weer in de bewoonde wereld en konden we over de highway weer flink doorrijden. Je mag hier, als je met twee of meer bent, gebruik maken van de carpoolstrook. En dat schiet lekker op in elk geval. En gelukkig stond aan onze kant niet zoveel file, LA uit was een grote file! Echt zeker twintig kilometer langzaam rijdend en stilstaand blik de andere kant op. Rond half zes waren wij in elk geval weer thuis.

Waren twee mooie dagen met veel contrasten; dat dan weer wel.