Zondag.

Wakker geworden in ons tijdelijke huisje. Gaan het maar eens rustig aan doen. Middagje museum gepland (op aanraden collega). Wederom een flink stukje rijden; zoals alles hier. Museum is La Brea Tar Pits. Een heel bijzondere plek; is een eeuwenoude teerput waarin men rond 1900 ontdekte dat er fossielen in zaten. En dan niet zo maar een paar; miljoenen. Van mammoeten tot minuscule insecten. Tot op de dag van vandaag haalt men nog dagelijks fossielen uit de verschillende teerputten.

En dan te bedenken dat de opgravingen, en nog steeds actieve putten, midden in Los Angeles liggen. Het oppervlak van het teer is bedekt met een laagje water en af en toe welt er wat op, dat zie je overal gebeuren. Boertjes van moeder aarde zullen we maar zeggen. Zo’n mammoet, of ander groot beest, zag dat dan aan voor een drinkplek. Stapte er in en was gedoemd er in te sterven, want ze kwamen niet meer los uit het teer. Andere roofdieren werden dan weer aangetrokken door de geur van rottend vlees, sprongen er op en ook zij waren de pineut. In het museum is een collectie van 401 wolvenschedels tentoongesteld om maar even aan te geven wat een enorme vindplaats van fossielen dit is. En alles is door het teer zeer goed bewaard gebleven. Men moet het alleen minutieus schoonmaken, lees de teerresten er halen, en het kan getoond worden aan het publiek. Alles is wel doortrokken van teer, dus ziet er enigszins donker uit. Maar wel erg interessant om te zien. Aanrader voor als je in LA bent.

Omdat we nog niet zoveel gegeten hadden werd het een vroege diner sessie ergens downtown LA. Onze tomtom brengt ons wel waar we zijn willen, je tikt het in en hij vindt het. Nog even een boodschap gedaan in een nabij gelegen supermarkt en de zondagavond rustig aan gedaan met een beetje tv kijken.

En dan zet je op maandagmorgen de tv aan en zie je wat een idioot heeft aangericht in Las Vegas; 59 doden en honderden gewonden!! Wat een idioot! Nu, op dinsdagmorgen dat ik dit typ, zijn de tv-kanalen nog druk bezig om alles in kaart te brengen over wat er gebeurd is. En maar volhouden dat wapenbezit een recht is in dit land.

We besloten, ondanks de gebeurtenissen, toch maar naar een van de pretparken te gaan: Walt Disney Adventurepark. Half uur rijden bij ons vandaan; we mochten netjes op een invalidenplek parkeren. We hebben onze kaart meegenomen en ik had al eerder aan een agent gevraagd of deze kaart hier ook geldig zou zijn. Hij vond het geen probleem en dacht niet dat anderen daar ook een probleem mee zouden hebben, het was duidelijk dat wij ‘m niet voor niets hadden, wijzend op Debbie in de rolstoel.

Met de shuttlebus werden we netjes bij het park afgeleverd. En daar was gelijk duidelijk dat het leven, ondanks Las Vegas, hier gewoon doorgaat. Wat een drukte! Twee parken aan elkaar gekoppeld en met een gemiddelde prijs van bijna 100 dollar, nou dan gaat het nog niet zo slecht in Amerika.

Het park zag er wel schitterend uit, dat dan weer wel. En dan al die mensen...in allerlei soorten en formaten. Er liepen er tussen die uh hoe zal ik het zeggen … de sportschool al een tijdje niet meer gezien hadden. Man o man, en het lijkt hier gewoon normaal te zijn. Ach ja, als men maar gelukkig is zullen we maar zeggen. Dus als je met kerst een kilootje bent aangekomen, maak je geen zorgen. Het kan veel, veeeel, erger.

We zijn in de nodige attracties geweest van een supersnelle rollercoaster tot in een relaxt reuzenrad, al konden de gondels ook nog wel weer heen en weer slingeren. Daar was de dame bij ons in de gondel niet erg blij mee, die had het spaans benauwd. Erg leuk was ook de Cars-race, waarbij je een parcours aflegt in een race met een andere auto. Echt prachtig gemaakt.

Een topper was ook de vier groene mannen, de soldaten uit ToyStory, die een show neerzetten met drums en een zeer goed gebekte presentator/drill sergeant. Die hebben we twee keer gekeken omdat het zo leuk was.
Ook erg mooi was de uitvoering van Frozen, in een prachtig theater, we kenden beiden die film niet, dus dit was een eerste kennismaking. Er werd prachtig gezongen en geacteerd; een kleine meid voor ons kende de film wel. Ze zong en danste uitbundig mee. Was een mooie Disneyproductie, dus waar voor je geld.

Toen was het inmiddels al zes uur geworden en had ik al de nodige kilometers gesjouwd en geduwd. Ook begon het af te koelen; dus hebben we een hapje gegeten en wat sweaters gekocht (want natuurlijk geen vest bij ons) en vonden we het wel mooi voor de dag.

Bye bye