Zo, virtuele medereizigers…

Hier het verhaal van onze eerste dagen in zonnig Californië.
Donderdagnacht 22 september waren we al vroeg onderweg, 3:30 uur!, richting Düsseldorf. Alwaar onze reis zou beginnen (wij waren toen al 2 en een half uur aan het rijden geweest vanuit Zeeland). Ingecheckt, en gelijk assistentie gekregen voor Debbie. Altijd handig, iemand die de rolstoel duwt. Om 08:10 uur vertrokken we voor de wereldreis naar Schiphol, Amsterdam. In een mum van tijd waren we daar uiteraard. Ook daar werden we netjes opgewacht door twee assistenten, met een busje. We werden naar de vertrekhal gebracht en daar weer verder, met een elektrisch karretje, naar de shopping-area. Daar wat inkopen gedaan en om 12:00 uur zaten we in het vliegtuig voor de vlucht van een kleine tien uur. We hadden gelukkig wind mee, want anders duurt de vlucht een uur langer. Altijd fijn.

De vlucht naar San Francisco was er weer een van lijdzaam uitzitten; films kijken, boekje lezen, tukkie doen. Na de landing was het even zoeken naar de autoverhuurbedrijven; bleek dat we met een trein naar de andere kant moesten. Autohuur was zo geregeld, uiteraard met veteranen- en militaire korting (toch 300 dollar goedkoper)! Gelijk maar even gevraagd naar hotels (we doen deze reis een beetje op de bonnefooi, daarover straks meer). De meneer gaf ons de tip om niet in SF zelf te gaan zoeken maar een beetje meer buiten de grote stad. Dus dat werd de Holiday Inn in San Mateo. Keurige kamer met goede bedden en meer dan genoeg ruimte.

Op zaterdag zijn we richting San Francisco gegaan. In de reisgids hadden we een route gezien van zo’n 49 mile, gemarkeerd met borden. In de gids stond ook dat je goed op moest letten op de borden omdat ze niet altijd goed zichtbaar waren door begroeiing etc. Nou, begroeiing bleek niet het grootste probleem. Het was meer dat een aantal van de borden er al zo lang hangen dat de beschildering helemaal vervaagd was, zie dan maar eens de juiste route aan te houden. Dus regelmatig werd de reisgids geraadpleegd (bedankt nicht Ruth voor het lenen) om de juiste route weer op te pikken. Uiteindelijk hebben we toch wel het een en ander kunnen zien; uitzicht vanaf Twin Peaks (ja echt) over de stad was fenomenaal. Maar wat was het overal druk; op weg naar Fisherman’s Warf waren we wat eerder op de route gestopt bij een andere kade. Ook daar gigantische mensenmassa’s, en dat vinden wij, provincialen, niet echt meer je van het. Met Debbie in de rolstoel dan ook niet echt te doen. Langs Fishermans Warf rijdend besloten we dan ook maar om geen poging te doen daar rond te kijken. Wat een drukte. Dan maar op weg naar de Golden Gate brug, daar was het een stuk rustiger. Mooi even van onder de brug rond gekeken. Toen waren we, ook nog een beetje moe van de reis, het wel zat en zijn we terug gegaan naar het hotel.

Op zondag was het de bedoeling om richting Yosemite Park te gaan. Na een flinke rit van 250 kilometer kwamen we aan bij een lodge waar we wilden overnachten om dan op maandag Yosemite te gaan bekijken. Aangegeven dat we twee nachten wilden blijven, maar we moesten wachten totdat de kamer gereed was. Dus na enige tijd weer gemeld, bleek dat er toch geen kamer beschikbaar was voor twee nachten; we konden naar een lodge iets verder gaan om daar te boeken. Men had gebeld en er was wat beschikbaar. Ook hadden we al een reservering gemaakt om op maandag met een bus mee te gaan om de hoogtepunten van YP te zien. Aangekomen in de andere lodge bleek er eerst niet en daarna weer wel een kamer beschikbaar te zijn. Nou ja, kamer, weggemoffeld in een hoekje en niet echt comfortabel. Harde bedden, rare geluiden etc. Dus besloten om van de twee nachten er maar een te maken en dan op maandag weer weg te rijden. Ondertussen kregen we een telefoontje dat er voor de bustour geen plaatsen meer beschikbaar waren…. Toen was de maat vol en besloten we de hele boel maar te schrappen. Dat viel ook weer niet mee want de kamer was na vier uur geboekt en ze kon dus geen geld teruggeven. Tuurlijk, kamer niet gebruikt en dan geen restitutie. Het was er zo druk dat die kamer waarschijnlijk binnen een uur weer geboekt zou zijn. Uiteindelijk de helft van de prijs terug gekregen; de rest ga ik wel bij Visa proberen terug te krijgen. Kamer was ook niet goedkoop, $149. Op naar iets anders dan maar. Aangezien YP in de middle of nowhere is betekende dat weer een flink stuk terug rijden. In Merced vonden we weer een Holiday Inn, route ingetoetst en weer anderhalf uur terug rijden! Daar hadden ze gelukkig wel een kamer, stukken beter en dat voor $ 91,00! Had weer korting gekregen op mijn veteranenpas :-)

‘s Avonds besloten om op maandag toch nog maar naar YP te gaan, omdat het anders zonde zou zijn. Nu waren we nog in de buurt. En daarna zagen we wel verder.

Dus vandaag, maandag, weer op weg om dezelfde route terug te rijden. Uiteraard eerst weer even wezen ontbijten bij Denny’s. Dan hoeven we tussen de middag niet te eten, met zo’n ontbijt kun je er wel even tegen. Na zo’n honderd kilometer waren we weer terug waar we op zondag waren gestopt….. Bij de ingang kregen we wat tips en trucs, en een tijdelijke invalidenparkeerkaart. Altijd handig! Toen YP ingereden en dan begint het gelijk al. Gigantische bergmassieven aan alle kanten, blijft altijd indrukwekkend. We hadden een korte route gekozen die uitkwam bij het bezoekerscentrum, ook hier bleek dat we niet alleen waren. Wat wederom een mensenmassa, nou ja de auto’s stonden er. Iedereen was waarschijnlijk aan het hiken (jezelf de typhus lopen in berg en dal). Niet voor ons weggelegd dus. Wij konden gewoon met de auto tot aan een meer komen, mochten gewoon met onze kaart doorrijden tot aan het einde! Overal de nodige foto’s gemaakt en na enige tijd hadden we het wel gezien en ging het weer richting Merced. Aldaar in het winkelcentrum een hapje gegeten en daarna terug naar het hotel. Morgen gaan we weer richting de kust voor een nieuw avontuur. En dat beloofd wel weer een heel mooi avontuur te worden als we geluk hebben…..