Zo, beste lezers.

Hier dan het eerste verslag van onze reis naar Australië. Vorige week maandag waren we, Roel en Debbie en onze nicht Samantha (die ook mee reist), al richting Schiphol gegaan om te overnachten in het v.d. Valk-hotel. Dan loop je ‘s morgen de ochtendstress en files in elk geval mis. Na een goede nachtrust opgetogen naar Schiphol, inchecken ging zonder problemen. Naast ons werd een grote groep ouderen gefilmd; bleek dat er een stuk of zeven broers en zussen naar hun oudere broer in Australië gingen. En die broer wist van niets, woont al een jaar of vijftig hier. Was voor zijn negentigste verjaardag of zoiets. Dat zal een verrassing voor hem zijn geweest.
Rond half elf vertrokken we richting Singapore in een splinternieuwe Airbus A350. Geweldig vliegtuig, stuk stiller dan al het oudere spul. Relaxed vliegen dus. Het is bijna 13 uur naar Singapore, en ja, daar moet je maar even doorheen. Genoeg te doen aan boord, filmpje kijken, eten, slapen. En dan ben je er ineens al. We moesten wel snel overstappen, want onze vlucht naar Sydney stond al te wachten. Dat vliegtuig bleek een aftandse Boeing 777 te zijn, beetje afgetrapt, hoop herrie en slechte stoelen. En dan is bijna 8 uur naar Sydney best lang. Maar ach ja; ineens ben je er: 21 uur later! Bagage opgepikt en naar de oversized bagage voor Debbie’s rolstoel. En toen was die er niet! Ook Samantha bleek schade aan haar koffer te hebben. Maar gelukkig is er de bagageafhandeling die alles voor ons ging regelen. De rolstoel van Debbie en ook rollators van bovengenoemde ouderen stonden nog in Singapore! Formulieren ingevuld en men beloofde dat de rolstoel met de volgende vlucht of de volgende dag ‘s morgens er zou zijn. Niets aan te doen.
Toen met een taxi naar ons hotel in Sydney gegaan, hotel was midden in het centrum. Gauw spullen naar de kamer gebracht, die trouwens heeeeel erg klein was voor drie personen met alle koffers. Maar afijn, het paste. Even stukje wezen wandelen en wat eten en toen waren we wel moe. Dus maar slapen; liggen we net, wordt er geklopt: de rolstoel was er al. Dus dat viel wel weer mee. En ook die paste nog net in de kamer. Maar toen was er, zoals de engelsen zeggen: “No more room to swing a cat!”.