Update.

Jullie zullen onze verhalen wel gemist hebben, mensen. Maar dat komt natuurlijk omdat jullie twaalf uur op ons achterlopen!! We zijn nu echt tegenvoeters van elkaar, maar daarover straks meer.

We waren bij Circular Quay gebleven en wat we de zaterdag zouden gaan doen. Nou, we zijn, op ons gemakkie, met de trein naar Bondi Junction gegaan om het wereldberoemde Bondi-beach ook van onze bucketlist af te kunnen strepen. We werden al echte forenzen met al onze treinreizen. Ik heb de e-reader bij me en Debbie zit lekker te gamen op haar telefoon. De reizen duren gemiddeld toch wel een klein uur. Op het station aangekomen zijn we gaan wandelen naar een soort winkelstraat om wat te gaan brunchen. Daar hebben we ook gevraagd hoe we wij Bondi konden komen. Je kan de bus nemen of gaan wandelen (25 minuten) was het antwoord. Het werd dus wandelen, kwestie van het volk volgen. Onderweg zagen we uiteraard van alles op deze manier. Mooie panden, verwaarloosde panden, allerlei pluimage en overvolle bussen. Dus de wandeloptie was niet eens zo'n slechte keuze. Wel was het allemaal bergaf, dus de terugweg werd alvast voor besproken: met de bus! En daar lag dan Bondi-beach; wederom een mooi strand, met behoorlijk veel mensen er op. En een boulevard er achter. Op zich was het verder niet zo bijzonder, een strand. Zo hebben wij ze ook, het was wel heerlijk weer, zo'n 27 graden. We zijn een keer op en neer gewandeld en hadden het toen wel weer gezien. En de tijd vliegt toch wel als we zo bezig zijn. We besloten weer terug te gaan met de bus. Die rijden frequent, dus we hoefden niet lang te wachten, er werd keurig netjes een plank uitgelegd en de rolstoel kon zo weer omhoog rijden. Verder met de trein, en weer werden we netjes geholpen met het in- een uitstappen. Wat een service, toch?! In het winkelcentrum bij ons in de buurt nog even wat te eten gehaald en zo was het Australische avontuur al weer bijna over!

's Avonds hadden we al een selectie gemaakt van spullen die we mee zouden nemen en wat niet. Twee koffers gevuld en goed opletten welke mee moest uiteraard. Want de andere zou op Sydney airport blijven. Zoals altijd waren we weer vroeg wakker zondagmorgen. Dus we zijn maar begonnen met opruimen van de auto. Op zich ging dat prima, alleen werd het al snel bloedje heet. Dus we liepen allebei flink te zweten. De auto moest ook schoon gemaakt worden aan de binnenkant, maar het lukte allemaal. Van de spullen die we niet meer nodig hadden had ik op onze tafel een uitstalling gemaakt. Met een bordje erbij, RV-cleaning, pak wat je gebruiken kan. Het is gratis. Het werd niet echt druk. Toen zag ik een mevrouw waar we eerder al een praatje mee gemaakt had. En wees haar op de aanbiedingen. Na enige schroom ging ze overstag en nam het nodige mee. Ik had ook nog spullen uit de koelkast en die wilde ze uiteindelijk ook wel hebben. De rest van de spullen heb ik in de kampkeuken neergezet met briefje er bij. Pak wat je wilt.

Toen was het op pad om de RV in te leveren, zondag, dus lekker rustig op de weg. Inleveren ging ook makkelijk en gelijk een lijstje met gebreken en opmerking er bij gedaan. Ben benieuwd of er nog mee gedaan wordt. En toen met de taxi naar het vliegveld. Daar was het wachten tot 18:30 voordat ons vliegtuig vertrok naar NZ. Beetje internetten, vervelen, lezen, eten. Ik heb nog even de koffer, die niet mee hoefde, gestald bij de bagageservice (kostte wel aardig wat, maar dan hoeven we dat niet mee te sjouwen). En voordat je het in de gaten hebt is het al weer tijd om in te checken. Om 15:30 zouden de balies open gaan, dus wij zaten een beetje in de buurt, maar er gingen al mensen in de rij staan een dik uur van te voren. Waren zeker bang dat ze het vliegtuig zouden missen. Op een gegeven moment ging Deb ook maar in de rij staan, en gaf mij een seintje toen ik in kon springen. Deze maatschappij snapt het in elk geval wel, mensen die niet zo goed ter been zijn laat je niet een heel vliegtuig door lopen, zoals Cathay. We zaten netjes op rij 2. Dat is de policy van het bedrijf zei de incheckmeneer. Netjes! Douane was weer een eitje, want we hadden een expreskaart gekregen, dus weer binnen twee minuten er door heen. Nog wat taxfree geshopt en weer wachten tot we vertrokken.

Vliegtuig zat weer flink vol en de vlucht op zich verliep ook redelijk snel; iets meer dan drie uur. En dan ben je ineens in Nieuw Zeeland. Nog meer tijdverschil, nu lopen we twaalf uur op jullie voor. Betekende wel dat we laat aankwamen, rond elven lokale tijd. Debbie werd weer netjes opgewacht door een zeer aardige Maori-meneer die haar de hele terminal door begeleidde. Immigratie en douane was daardoor wederom een eitje. Met een busje zijn we naar het hotel gebracht en toen was het al weer na enen, dus maar gauw slapen.

Maandagmorgen om tien uur zouden we opgehaald worden om de auto in ontvangst te nemen. Wij stonden dus netjes buiten het hotel te wachten, toen er een meisje naar ons toe kwam of dat wij op een busje stonden te wachten voor de huurauto. Bleek dat ze de auto al bi zich had! Mooi, scheelde weer 20 km v.v. naar het vliegveld. Papieren geregeld en het was weer voor elkaar. We hadden weer vervoer. We wilden nog even de stad in maar kwamen er snel achter dat dat lopend niet echt een optie was: overal hellingen. Dus we besloten er maar even met de auto op uit te gaan. Het is vandaag Labourday in NZ, dus het was lekker rustig op straat. In de Lonely planet gelezen over Mount Eden, een vulkaankrater. Dus daar maar gaan kijken. Je kon helemaal met de auto naar boven rijden. Dat scheelde dus weer. Op zo'n honderdvijftig meter hoogte konden we parkeren en genieten van het uitzicht. Mooi zicht over geheel Auckland en de havens. Ook de andere vulkaanbulten, het zijn er zo'n vijftig waar Auckland op gebouwd is, waren goed te zien. Alleen was het wel erg fris, zo'n 17 graden, hier. Heel anders dan in Australie met zijn 27 graden, brrrrr dus. Daarna hebben we nog wat rond gereden en toch nog een parkeerplaats bij het centrum gevonden. Even de stad in geweest, maar we kwamen er al gauw achter dat we grote steden niet meer zo leuk vinden. Dus maar terug naar het hotel.

Daar maar eens gegoogled naar de beste steakrestaurants in de stad. Bleek er een vlakbij te zitten. We zitten in het Auckland city hotel, midden in de stad. Dus dat soort zaken zijn dan ook dichtbij, blijkt. Ik ben er even heen gelopen om een reservering te maken.

En om 19:00 uur konden we aanschuiven. Dat het geen goedkoop etentje ging worden dat wisten we al. Maar we werden flink in de watten gelegd en het eten was heerlijk. Ik had een koude soep, Debbie een soort vispastei als voorgerecht. Daarna hadden de keus van de chef, drie soorten steak, met overheerlijke, in eendenvet gebakken, frieten, en grootmoeders worteltjes erbij. Debbie had ook nog een mooi stukje chocoladetaart, met wat bladgoud, als nagerecht. Het bedrag zal ik jullie maar besparen. Voldaan zijn we, in regenachtig weer, terug gegaan naar het hotel.

Omdat we nu steeds naar hotels gaan hebben we onze koffer maar eens gereorganiseerd zodat we onze spullen makkelijke terug kunnen vinden. We waren zelf onder de indruk van zoveel efficientie. Spullen die we niet direct nodig hebben leggen we in tasjes in de auto. En in de koffer netjes stapels gemaakt van de diverse kledingstukken. Keurig, al zeggen we het zelf.

Morgen, dinsdag, gaan we dan echt NZ in richting Ruturoa. U leest het wel weer.