Wederom contrasten.

We hebben het al eerder over contrasten gehad deze vakantie. Gisteren, maandag 20 oktober, was ook weer zo'n dag. Vertrokken vanuit het rustige Hawks Nest richting Sydney. En na zo'n tweehonderd kilometer ben je er dan in eens: Sydney. En dat is te merken ook, gelijk druk verkeer. Maar goed te rijden; de tomtom stond ingesteld op het adres van een camping in het noorden van Sydney in een nationaal park: het Lane Cove River park. Erg gezellige omgeving...rechts het park, links een grote begraafplaats. Wel lekker rustig overigens, als de vliegtuigen richting Sydney airport niet iedere twee minuten over komen.

Afijn, we hebben ons daar geinstalleerd voor twee dagen omdat Debbie op dinsdag naar het ziekenhuis moet voor haar maandelijkse shot. We moesten nog een boodschap doen omdat we niet zoveel meer in huis hadden. Dus op de tomtom gezocht naar een shopping iets, en er was wel iets te vinden op zo'n 2,5 kilometer afstand. Moest te doen zijn, maar al gauw bleek dat Sydney gebouwd is op heuvels, dus dat was flink duwen voor mij om Debbie omhoog te krijgen in haar rolstoel. Mijn sportbeurten dus wel weer gehad. En dan kom je bij het winkelcentrum, mwah, mocht die naam niet echt hebben. Maar we hebben onze boodschappen kunnen doen. Jullie kunnen trots op ons zijn: We hebben 's avonds een lekker prakkie andijvie met saucijsjes gegeten.

Dat het hier een park is, is trouwens wel te merken: er zitten hier kraaien die een heel grappig geluid voortbrengen. Het is bijna niet te omschrijven, maar het klinkt als maa maa maaaaa. Maar dan heel zielig, we liggen iedere keer in een deuk als we ze horen. Ook zijn er genoeg mooie papegaaien en kaketoes. En Debbie zat gisteren buiten te roken terwijl er een wombat rond haar aan het scharrelen was. Wildlife genoeg hier dus.

En toen was het dinsdag. Het avontuur richting het ziekenhuis zou beginnen. Het was ons al afgeraden om dit met onze vrachtwagen te doen, gewoonweg nergens te parkeren. Het werd dus de trein en bus. Treinstation was vlakbij (kilometer) en we kregen netjes advies wat het beste kaartje voor ons zou zijn. Opstappen ging makkelijk en we gingen richting de city voor het Central station. Was nog een aardig stuk, zo'n half uur in de trein gezeten. Op het station aangekomen moesten we natuurlijk zoeken naar de bussen. Maar gelukkig kwam ons al iemand te hulp schieten. Hij wees ons waar de bussen zouden zijn, maar vroeg of het niet slimmer zou zijn om met een taxi te gaan (we waren al redelijk laat voor onze 08.20 uur afspraak). Dat was inderdaad een goed plan, alles in de taxi en gaan. Was een ritje van een kleine 15 minuten. En om precies 08.20 uur stonden we op de stoep van het Mind & Research Laboratory voor de afspraak met de neuroloog. Bij de balie aangekomen moesten er allerlei formulieren ingevuld worden en bleek de neuroloog er nog niet eens te zijn! En wij maar haasten. Uiteindelijk waren we aan de beurt en hij verontschuldigde zich: zieke dochter. Er werd uitgebreid aan Debbie gevraagd over haar toestand en ze werd ook nog onderzocht. Ze moest ook formulieren ondertekenen, dat de behandeling mocht plaats vinden. Australische regels. Toen dat allemaal klaar was kwam Ann binnen, de dame die alle contact met Nederland geregeld had. Zij zou ons begeleiden naar het ziekenhuis voor de behandeling, wel fijn want dat hadden we zelf nooit gevonden allemaal. Toen we al bij de lift stonden werden we nog terug geroepen; of we nog even wilden betalen. AUD 420 (austra-lische dollar). Swap, daar ging de creditcard (het wordt nog erger hoor). Maar goed, Ann heeft ons netjes de weg gewezen waar de behandeling plaats zou vinden en waar Debbie's medicijn gehaald moesten worden. Dame bij de uitgifte vroeg nog even: weten ze wel hoeveel dat kost? Ja hoor, dat weten we. En swap daar ging de creditcard weer: AUD 2000!! En nu maar hopen dat de declaratie goed gaat bij de FBTO :-) We hadden nog tijd over en zijn maar even gaan lunchen. Leuk restaurant met lekker eten, en maar goed dat we vroeg waren want rond lunchtijd zat het goed vol. Voor die tijd had ik al een afspraak bij een kapper in de buurt gemaakt, dus daar moest ik om 13:15 wezen. Kwam ik nog in tijdnood ook omdat ook het gebruik van de ziekenhuisapparatuur betaald moest worden. Maar dat heb ik maar naar mijn kappersbezoek geregeld (haar zit weer goed). Deze rekening viel mee: AUD 97. Dat was te doen. Deb lag aan het infuus dus ik heb de buurt een beetje verkend, maar was niet veel te zien. Beetje veel medisch district en een wat verpauperde woonwijk. Dus terug naar het ziekenhuis en daar maar wat gelezen en wachten. Rond drieen was Debbie gereed en konden we aan het avontuur terug naar de camper beginnen. Eerst weer taxi naar station en dan weer het juiste perron zoeken (1 van de 30) op drie levels. Maar ook dat lukte, na maar een keer op de verkeerde gestaan te hebben. Men helpt je hier wel fantastisch, dat dan weer wel. Op ons station, North Ryde, aangekomen kwam er een grote spoorwegman op ons af: waar wij opgestapt waren. Uh; Central!? En dat hij niet geinformeerd was dat er iemand in een rolstoel aankwam. Ja??? De lift was namelijk defect, maar net weer gemaakt. Dus we hadden mazzel. Ok, joh, is goed. Lachen wel, maar wat moesten we nu met zo'n verhaal. In de lift stond nog een manneke van een jaar of tien in zijn schooluniform. Dus ik vroeg of het goed was gegaan op school vandaag en of hij nog wat geleerd had. Nou, eigenlijk niet, want hij had een beetje zitten rellen met zijn vriendjes. Ik zei: nu maar hopen dat je vader het niet hoort. Nou, de hoofdmeester had al gebeld met pa. We hebben hem dus maar sterkte gewenst. Moesten er wel om lachen, hij liep erg langzaam richting huis. Nou, mensen dat waren onze eerste twee dagen in Sydney. Eens kijken wat we morgen gaan doen. De omgeving hier valt een beetje tegen, veel kantoren en oudere wijken. U leest het binnenkort wat het geworden is.

R&D