Zoeken en zo ... Gisteravond in Lake Ainsworth dacht ik wel de weg te weten na een blik op de kaart. Het zou 800 meter zijn naar het restaurant wat ik gezien had. Maar al wat ik liep met Deb, niets te vinden. Dus we hadden eigenlijk al besloten om terug te gaan naar de camping toen we twee mensen tegen kwamen. We vroegen naar het restaurant, maar dat kenden ze niet. Maar, zeiden ze, wij gaan naar de pub en daar kun je ook lekker eten. Loop maar mee, dus dat hebben we gedaan. Onderweg nog verhalen uitgewisseld wie wij waren en waar vandaan enz. En zij ook vertellen dat ze in het dorp woonden. En in Japan hadden gewoond, de jongedame was een Japanse. Ze zullen elkaar daar wel hebben leren kennen. Ze leiden ons in elk geval naar de pub. Hij had al verteld dat het eten duur was en dat klopte ook wel, maar het zag er goed uit, dus maar gedaan. Debbie ging voor een behoorlijk duur stukje biefstuk en ik voor een iets minder duur. En eigenlijk was de mijne lekkerder! Kun je nagaan. De rekening was 150 Australisch dollar, omgerekend zo'n honderd euro. Dus aardig prijsje. En 's morgen weer op pad, dus weer een stuk verder zijn we nu, we komen al in de buurt van Sydney nu. Nog zo'n 500 kilometers te gaan. Maar we hoorden al op de radio dat het gesneeuwd had in de Blue Mountains, brrrr, moeten we niet aan denken. Vandaag zijn we naar Nambucca Heads gereden, zo'n 300 kilometer erbij op de teller. Onderweg nog gestopt bij een winkelcentrum. En boodschappen gedaan bij de Aldi, zo gewoon :-) Mag ook wel na het diner van gisteravond. En nu staan we dan voor twee dagen op deze camping: White Albatros Holiday Centre. Mooie plek, vlak aan de oceaan en ook nog een meer voor de deur. Er is hier een soort dijk met grote stenen, en iedere steen is beschilderd door en voor mensen. Gedenktekens, herinneringstekens enz. Allerlei kleuren, zal er morgen foto's van maken. Was apart om te zien. Ik ben nog even wezen pootje baden maar meer ook niet want de oceaan is hier erg koud. Morgen maar eens kijken of ik dapperder ben. Ik had nog even staan kletsen met een gozer die hier woont en toen hij weg liep wees hij naar de oceaan: walvissen!! En inderdaad waren er in de verte walvissen te zien die aan het uitblazen waren. Even later spraken we nog andere mensen en die vertelden dat ze ook al vlak voor de kust waren langs gezwommen. Dus we hopen op nog een kans morgen. Je weet maar nooit. Vanavond voor het diner maar weer eens lekker pasta gekookt, lekker makkelijk. En nog even met onze buren gekletst, natuurlijk weer Duitsers. Het zal ook eens niet zo wezen! En nu is het al weer tegen negenen en vallen de luiken bijna dicht. Want slapen dat we hier doen, niet normaal. Het zal de buitenlucht wel zijn.  Tot latersszzzzzz......