Winslow AR - Williams AR - 30 maart 2012 Daar zijn we weer. Internetverbinding is erg slecht op de RV-site. Dus zitten we nu in een hotellobby om wat te eten. We hebben de ipad meegenomen, dus ik kan mijn verhaal weer kwijt. Gisteren, 30 maart, zijn we vanaf het national park richting Meteor-crater gereden. Een van de best zichtbare plekken op aarde dat er een meteoor is terechtgekomen. Nou, en het is zichtbaar! Wat een gigantisch gat in de aarde. Als je op de rand staat, is de andere kant een mijl verderop. En hij is zo'n zeshonderd meter diep. Echt prachtig om te zien. Ik hoop nog kans te zien om de foto's te laden, dan kunnen jullie het zien. Maar in het echt is het natuurlijk veul en veul mooier :-) We hebben er een uurtje rond gestruind. In de souvenirshop heb ik nog een stuk petrified wood laten vallen (stukjes er af). Gelukkig hadden ze het niet in de gaten. Doorlopen en doen of je neus bloed. Sorry folks! Toen op weg naar Bearizona, een soortement wildpark. We konden eerst met de RV door het park rijden om de wilde beesten te zien. Nou, dat viel eigenlijk allemaal wel mee. Wolven, beren, witte bizons (zeldzaam), soort geiten die eigenwijs midden op de weg bleven staan. Niet echt spectaculair, maar leuk om te zien. Daarna was er een vogelshow, met het een en ander aan roofvogels. De mooiste was een uil, waar ik een paar hele mooie foto's van heb gemaakt na de show. Daarna konden we het park in om rond te kijken. Gelukkig bleek er gratis transport beschikbaar te zijn in de vorm van een golfkar met chauffeur. dus we kregen er gelijk een prive-rondleiding bij. Prachtige beesten gezien, beren, lynxen en nog veel meer. In de shop hadden ze drie baby-beren in een hok zitten. Drie maanden oud en voor hun eigen veiligheid (de mannetjes doden ze anders) apart gezet tot ze groot genoeg zijn om bij de groep te horen. Aandoenlijk om te zien, maar geen lieverdjes. Dat was duidelijk te zien aan de verzorgster, die onder de schrammen zat, ze werden namelijk nog met de fles gevoed. En ze hadden altijd honger en werden dan aardig wild. Daarna zijn we naar Williams gereden, een plaats aan de Grand Canyon Railroad. Onderweg zagen we langs de weg sneeuwresten, toen we bij de receptie daarna vroegen bleek dat er drie weken geleden oveeral nog 40 cm sneeuw had gelegen. We besloten om eens behoorlijk toeristisch te doen. Er was namelijk de mogelijkheid om met een trein richting de Grand Canyon te gaan. Dus geboekt voor twee nachten verblijf en voor de treinreis; die zou een hele dag in beslag nemen. 's Avonds zijn we gaan eten in de Winchester, een steakhouse. We zijn naar binnen gewandeld zonder verder te kijken, dat kwam ons wel een beetje duur te staan bleek later. Er was wel een menukaart maar zonder prijs. Afijn, er was allerlei entertainment gaande. Comboysongs werden gezongen en er was een demo van de wereldkampioen dingen met lasso's doen, ja ja! Eten was prima en meer dan genoeg. Toen we zo'n beetje klaar waren kwam er een snuiter bij ons die vertelde dat hij goochelaar was en ons wat trucjes wilde laten zien. Was erg leuk, hij toverde zelfs Debbie's gsm in een ballon. We zaten er met de neus bovenop en toch werden we in de maling genomen. Toen kwam de rekening... 44 dollar p.p. en toen moesten de drankjes er nog bij. Behoorlijke prijs dus, maar ach. We waren toch al duur aan het doen, met de treinreis, dus dit kon er nog wel bij. En het was toch wel grappig allemaal. 31 maart 2012 - Grand Canyon Na eerst een fantastische cowboyshow (!) te hebben aanschouwd was het tijd om aan boord te gaan van de trein. We hadden de Dome geboekt, dat hield in dat we een stukje hoger in een soort glazen cabine zaten met uitzicht rondom. Na een treinreis van twee uur en een kwartier, met onderweg ook weer allerlei vermaak in de vorm van zangers, kwamen we dan aan bij Grand Canyon village. We hadden onze purser gevraagd wat we het beste konden doen met Deb in de rolstoel. Hij gaf ons een aantal tips. Er waren overal gratis shuttlebussen om je rond te rijden naar de mooiste plekken van de canyon. En netjes met een opritje voor de rolstoel en plek in de bus om te staan. Zeer goed geregeld. En dan de canyon. Wauw!! Fantastisch om te zien. Het weer was erg goed en het scheen dat je zo'n honderd mijl ver kan kijken. Je kan je er ook geen voorstelling van maken hoe groot het is. In elk geval prachtig om te zien. We zijn op verschillende plekken wezen kijken en overal was het even indrukwekkend. We moesten om half vier weer bij de trein zijn en de tijd ging sneller als gedacht. Terug in de trein was er ook weer vermaak en onderweg zijn we ook nog overvallen! Erg grappig en als die gasten van iedereen een dollar hebben gekregen dan hebben ze toch gauw zo'n vijf  a zeshonderd dollar binnen gehaald. Want zoveel mensen zaten er in de trein. Snel verdiend dus. Bij aankomst in Williams zijn we naar het hotel gegaan waarbij de rv-site hoort. Daar hebben we lekker zitten eten en tikte ik dus al een deel van het verhaal. Debbie was moe, joh hoe kan dat nou, dus we zijn op tijd terug gegaan naar de camper. Eens kijken of ik dit verhaal geplaatst krijg en dan gaan we maar weer eens een tukkie doen. Greetings, Roel en Debbie.